หลายเดือนผ่านไป
นลินหันมองคนข้างกายที่มุ่งหน้าขับรถด้วยความสบายอารมณ์ มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นแสดงถึงความกังวล
“คิดมากอะไรอยู่หนูลิน”
“หนูลินกลัวที่บ้านไม่ชอบพี่ศิลาค่ะ”
“ไม่เห็นต้องกลัว พี่ดีขนาดนี้ทำไมพ่อตากับแม่ยายจะไม่อยากได้”
มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมเงางามไปมาเพื่อปลอบโยน ศิลาหันไปยกยิ้มหวานให้คนตัวเล็กที่เขารักและเฝ้าห่วงหาตลอดมา
“ดูพูดเข้าสิ ไม่รู้ป่านนี้เตรียมนวมไว้ต่อยพี่แล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ฮ่าๆ ขนาดนั้นเชียว”
ใบหน้าสวยพยักตอบรัวเร็ว หลังโทรศัพท์บอกทางบ้านว่าจะพาพ่อเลี้ยงหนุ่มไปเจอ พ่อของเธอก็นิ่งเงียบ แถมยังตัดสายไปอีก
“ถ้าพ่อไม่ชอบพี่ เราจะทำยังไงกันดีคะ”
“ก็พาลูกสาวหนี”
ศิลาพูดติดเล่นแกมขำ ความเป็นจริงหากพ่อตาแม่ยายไม่ชอบ ชายหนุ่มก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อซื้อใจมาให้จนได้
“ค่ะ หนูลินจะเตรียมเก็บเสื้อผ้านะคะ”
“พี่พูดเล่นยัยตัวแสบ”
ร่างสูงหัวเราะร่าออกมาทันทีหลังได้ยิน
