นลินยืนมองคนที่งอนเธอด้วยการนั่งกอดอก มองตาขวางตั้งแต่หญิงสาวพูดประโยคนั้นออกไป ทันทีที่ได้ฟังจบพ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของฟาร์มโคก็เอาแต่ตัดพ้อน้อยใจไม่หยุด
“หนูลินแค่ล้อเล่นเอง รู้ไหมคะว่าเป็นห่วงพี่ศิลามากแค่ไหน”
น้ำเสียงออดอ้อนพูดขึ้น มือเล็กรีบหยิบผลไม้ป้อนชายหนุ่มอยากเอาใจ ก่อนจะเห็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าหล่อ
“ก็รู้ว่าพี่ไม่เคยโกรธเราได้”
หมอสาวยกยิ้มกว้างให้คนรัก เธอปีนขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆ ร่างสูง ยกผลไม้ป้อนเขาไปจนหมดแถมยังดูแลไม่ห่าง
“พี่มีเรื่องสงสัย”
“คะ?”
“ไปที่นั่นได้ยังไง”
คนตัวเล็กลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดเพื่อตอบคำถามที่ไม่พาดพิงถึงสองแฝดให้เดือดร้อน
“หนูลินเก่งจะตาย ทำไมจะไม่รู้ค่ะว่าพี่ศิลาไปไหน”
“อย่ามาโกหกพี่ รักยมเป็นคนพาไปใช่ไหม”
“หนูลินบังคับพวกเขาเองค่ะ ใช้กำลังขู่เข็ญ”
“คิดว่าพี่จะเชื่อเหรอ นิสัยเราเป็นยังไงทำไมพี่จะไม่รู้”
