นลินเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายของตัวเองออกในรอบหลายครั้ง ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน
“พี่ภูผาคะ”
“ปิ่นมาได้ยังไง”
พ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ส้มอย่างภูผารีบหันขวับไปหาเมียรักที่วิ่งเข้ามาหาหน้าห้องผ่าตัด พร้อมกับลูกน้องคนสนิทอย่างมืด
“ปิ่นทราบข่าวว่าพี่ศิลาโดนยิงเลยให้มืดพามาค่ะ พี่ภูผาเจ็บตรงไหนไหมคะ” คนตัวเล็กถามออกไปด้วยความร้อนรน เธอรีบสำรวจร่างกายของสามีหนุ่มด้วยความเป็นห่วงจนร่างสูงส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“พี่ไม่เป็นอะไรที่รัก”
ปิ่นมุกถอนหายออกมาอย่างโล่งอก เธอหันสายตามองหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำด้วยความเห็นใจ
“หมอที่ฟาร์ม เมียไอ้ศิลามัน”
“ปิ่นขอเข้าไปปลอบเขาได้ไหมคะ”
“ได้สิ ฝากด้วยนะ”
นายหญิงไร่ส้มเหนือภูผารีบเดินไปทรุดนั่งข้างๆ หมอสาว เธอเอื้อมมือไปดึงมือเล็กมากุมไว้แน่นเพื่อส่งกำลังใจ
“คุณ...”
“ฉันชื่อปิ่นนะคะ เป็นภรรยาของพี่ภูผา”
นลินจ้อง
