ไม่น่าจะต้องเจอแบบนี้
1306 คำ
ย้อนไปเมื่อ 1 เดือนก่อนที่ประเทศอังกฤษ
เดนิสาเลิกเรียนก็ตรงกลับมาที่บ้านทันที วันนี้มารดาของเธอบอกว่าจะกลับมาช้าหน่อยเพราะหลังจากเลิกงานแล้วจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนร่วมงาน
สุนิสามารดาของเดนิสาทำงานในบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งซึ่งเงินเดือนที่ได้ก็มากพอที่จะให้เธอใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอีกทั้งยังแบ่งเงินบางส่วนส่งไปให้ทางบ้านที่เมืองไทยอีกด้วย ส่วนสามีใหม่ของเธอนั้นก็ทำงานในบริษัทเดียวกันแต่ตำแหน่งงานนั้นสูงกว่าสุนิสาอยู่มาก
เดนิสาค่อนข้างสนิทกับพ่อเลี้ยงมากเพราะอยู่ด้วยกันมาหลายปี เธอรักเขาเหมือนกับพ่อแท้ๆ
“กู๊ดอีฟนิ่งค่ะไมค์ หนูนึกว่าเย็นนี้คุณจะไปงานเลี้ยงกับแม่” เดนิสาทักทายพ่อเลี้ยงที่กำลังนั่งดื่มวิสกี้อยู่หน้าจอทีวี
“งานนี้มีแต่ผู้หญิง ฉันเลยคิดว่ากลับมานั่งดื่มที่บ้านน่าจะดีกว่า เดซี่ดื่มด้วยกันไหม”
“ขอบคุณค่ะ แต่หนูไม่ดื่มค่ะ คุณดื่มแต่เหล้าแบบนี้เดี๋ยวก็เมาเร็วหรอกค่ะ เอาอะไรมากินด้วยไหมเดี๋ยวหนูจะทำให้”
“ฉันอยากกินยำไข่ดาวเหมือนที่เธอทำให้กิน เธอทำได้ไหม”
“ได้ค่ะ คุณรอสักครู่นะคะเดี๋ยวหนูจะรีบทำให้ค่ะ”
เดนิสาเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องนอนจากนั้นก็เข้าครัวเพื่อนทำยำไข่ดาวให้กับพ่อเลี้ยง เธอใช้เวลาไม่นานก็ได้ยำไข่ดาวจานเล็กหนึ่งจานและอีกจานเป็นข้าวผัดไข่สำหรับตัวเอง
หญิงสาวยกมาวางให้กับพ่อเลี้ยงแล้วตัวเองก็นั่งกินข้าวผักขณะที่ตาก็จ้องข่าวสารในทีวีไปด้วย
“ฝีมือเธอใช้ได้เลยนะ”
“แต่ยังไม่อร่อยเท่าแม่ทำใช่ไหมล่ะคะ”
“ใช่สิ ก็แม่ของเธอน่ะทำอาหารอร่อยที่สุด ฉันถึงไม่ค่อยได้ออกไปกินข้าวนอกบ้านเลย แล้วเธอดูหุ่นฉันตอนนี้สิ” ไมเคิลพูดแล้วก็เอามือลูบพุงของตัวเองที่มันยื่นออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เพราะฝีมือการทำอาหารของภรรยา
“คุณควรไปออกกำลังกายนะคะ หนูว่าปีนี่คุณอ้วนขึ้นกว่าปีก่อนเยอะเลย”
“ฉันก็คิดอย่างนั้นนะ แต่เธอก็กินเหมือนฉันแล้วทำไมเธอถึงไม่อ้วนขึ้นเลยล่ะ”
“ก็หนูออกกำลังกายนี่คะ หนูก็ชวนคุณออกไปวิ่งตอนเช้าคุณไม่ไปเอง”
“ฉันคิดว่าคงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องออกไปวิ่งกับเธอ เริ่มพรุ่งนี้เลยแล้วกันนะ เธอรอฉันด้วยก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ หนูกินอิ่มแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ”
เดนิสาเอาจานมาล้างจากนั้นก็เข้าห้องนอนและจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยก็คุยกับเพื่อนเพื่อรอเวลามารดาจะกลับบ้าน
เสียงเคาะประตูทำให้เดนิสารีบลุกจากที่นอนเพราะคิดว่ามารดาน่าจะกลับมาแล้ว เธออยากจะคุยกับมารดานิดหน่อยเรื่องการไปเที่ยวในวันหยุดยาวที่จะถึงในอีกไม่กี่วัน
“อ้าว...” หญิงสาวผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่มารดาอย่างที่คิด
“นึกว่าแม่เหรอ”
“ค่ะ”
“ฉันโทรไปถามแล้วอีกชั่วโมงแม่เธอถึงจะกลับ”
“ขอบคุณที่มาบอกนะคะ” พูดจบเธอก็ทำท่าจะปิดประตูห้องแต่ไมเคิลก็เอามือจับขอบประตูไว้ก่อน
“มีอะไรคะ”
“ฉันเอาของขวัญวันเกิดมาให้น่ะ”
“คุณให้หนูแล้วนี่คะ”
“ฉันมีอีกอย่างที่จะให้น่ะ”
เดนิสาหยิบถุงกระดาษที่เขางส่งมาให้แล้วหยิบของด้านในขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่ามันคือชุดชั้นในแสนเซ็กซี่เธอก็ส่งมันคืนให้เขา
“หนูขอไม่รับนะคะ มันไม่เหมาะกับหนูเลยค่ะ”
“เหมาะสิ ฉันว่าเวลาเธอใสชุดนั้นมันคงเซ็กซี่มาก ใส่ให้ฉันดุหน่อยสิ” เขาขยับเข้ามาใกล้เธอได้กลิ่นเหล้าออกมาจากลมหายใจ
“ไมค์ หนูว่าคุณคงเมาแล้ว กลับห้องคุณไปเถอะ เดี๋ยวหนูเดินไปส่งนะ”
“เมาที่ไหน เหล้าแค่นั้นมันก็แค่ทำให้เลือดสูบฉีด ฉันอยากเห็นว่าเธอใส่ชุดนี้แล้วจะเซ็กซี่มากแค่ไหน ใส่ให้ฉันดูหน่อยสิ”
“หนูจะรับชุดนี้ไว้ แค่คงใส่ให้คุณดูไม่ได้ มันน่าเกลียด”
“ตอนแรกฉันคิดว่าเธอใส่แล้วจะเซ็กซี่แต่ฉันว่าถ้าไม่ใส่อะไรเลยเธอคงจะเซ็กซี่มากกว่านะ”
“คุณจะทำอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยฉันเห็นนะว่าเธอแต่งตัวยั่วฉัน”
“จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ เมาก็กลับไปนอนเถอะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เมา”
“จะเมาหรือไม่คุณ็ควรออกไปจากห้องของหนู”
“ฉันจะออกไปก็ได้แต่ฉันต้องได้หนูเป็นเมียก่อน”
“ไมเคิลรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา ฉันเป็นลูกคุณนะ”
“ก็แค่ลูกเลี้ยง”
เดนิสาเห็นแววตาและท่าทางของเขาแล้วก็รู้สึกกลัวจนตัวสั่นมือและเท้าของเธอเย็นเฉียบ ไมเคิลที่เธอเห็นในตอนนี้ต่างจากที่เธอรู้จักราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน
“ไมเคิล อย่าเข้ามานะ”
หญิงสาวตะโกนใส่หน้าคนที่เดินย่างสามขุมเข้ามา เดนิสาไม่ทันระวังเธอเดินถอยจนชนกับขอบเตียงแล้วล้มลงไป
“ผิวเธอขาวมากเลยนะเดซี่ ขาวเหมือนดอกเดซี่เลย”
ไมเคิลลูบฝ่ามือหยาบกระด้างลงบนเรียวขาของหญิงสาวที่กำลังขยับหนี เธอยกขาขึ้นถีบแต่เขาก็กำข้อเท้าของเธอไว้ทั้งสองข้าง
เดนิสาถูกลากมาที่ปลายเตียง สองมือของเธอทั้งทุบทั้งตีไปบนร่างอ้วนหนาของพ่อเลี้ยงแต่อีกฝ่ายกลับทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
“ปล่อยนะ ไมเคิลปล่อยฉัน ช่วยด้วย ช่วยด้วย” หญิงสาวพยายามร้องอยางสุดเสียงแต่เพราะไมเคิลเปิดทีวีไว้เสียงค่อนข้างดังคนด้านนอกจึงไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของความช่วยเหลือของเธอ
“ฉันรอวันนี้มานานแล้วยังไงคืนนี้เธอก็ต้องเป็นเมียฉัน”
คำพูดของพ่อเลี้ยงวัย 50 ปีทำให้เดนิสาขนลุกซู่ เธอกลัวจนทำอะไรมาถูก ปากได้แต่ร้องตะโกนให้คนช่วย เธอพยายามจะถีบเขาให้ออกห่างแต่ไมเคิลก็เอาขาของตนเองทับไว้ เขาปลดเนกไทของตนออกแล้วมัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอก่อนที่เขาเอามันไปผูกไว้กับเสาเตียงซึ่งเดนิสาเป็นคนอยากได้เตียงแบบที่มีเสาและนั่นเป็นอะไรที่พลาดมาก
เดนิสารู้ว่ายังไงก็คงไม่รอดเธอพยายามดึงสติของตนเองกลับมาอีกครั้ง
“ไมค์คะ ฉันว่าเรามาคุยกันก่อนไหม”
“ฉันรู้ว่าเธอพยายามจะถ่วงเวลาเพื่อให้แม่กลับมา”
“เปล่าฉันก็แค่คิดว่าถ้าคุณมัดฉันไว้แบบนี้ฉันจะสนุกกับคุณได้ไม่เต็มที่นะ ปล่อยฉันก่อนสิแล้วเราจะสนุกด้วยกัน”
“เธอคิดว่าฉันจะโง่ปล่อยเธอเหรอ”
ไมเคิลหัวเราะอย่างอารมณ์ดีคืนนี้เขาจะจัดการรวบหัวรวบหางลูกเลี้ยงแสนสวยที่เฝ้ามองมานานหลายปี
- ผู้เขียน
