หนูรู้ว่าแม่รักเขา
1473 คำ
“อย่านะไมเคิล ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
“ฉันว่าเธอเก็บเสียงของเธอไว้ครางดีกว่านะเดซี่”
หญิงสาวยังตะโกนไม่ยอมหยุดจนไมเคิลต้องถอดปลอกหมอนแล้วเอามายัดปากเพราะเสียงของเธอกำลังจะทำให้เขาหมดอารมณ์
เดนิสาดิ้นขลุกขลักและพยายามเบี่ยงหน้าหลบเมื่อไมเคิลโน้มตัวลงมา ริมฝีปากของเขาเลยจูบลงไปบนหมอนแทนที่จะเป็นแก้มเนียนสวยของลูกเลี้ยง
“อย่าทำเป็นเก่งหน่อยเลย ฉันรับรองได้เลยว่าถ้าได้เป็นเมียฉันแล้วเธอจะติดใจ”
ไมเคิลพูดแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ เขาก็ดึงเสื้อของเธอขึ้นไปกองบนเนินอก แววตาที่มองร่างของลูกเลี้ยงเต็มไปด้วยความต้องการ
เดนิสาเห็นแล้วตัวสั่นเทาเธอไม่รู้เลยว่าจากนี้จะสู้หน้ากับคนอื่นได้ยังไง เมื่อตนเองมีสามีคนเดียวกับแม่ผู้ให้กำเนิด
ใบหน้าของพ่อเลี้ยงขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของอีกครั้ง เขาใช้มือบีบปลายคางของหญิงสาวไว้แล้วประกบริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างจาบจ้วง เดนิสาพยายามสะบัดหน้าหนี น้ำตาเธอไหลพรากเมื่อคิดว่าตนเองจะต้องเป็นของผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ
“ปล่อยเดซี่เดี๋ยวนี้นะไมเคิล”
เสียงตะโกนห้ามทำไมเคิลปล่อยมือออกจากคางของลูกแล้วหันกลับไปมอง เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นว่าตอนนี้ภรรยามองด้วยสายตาที่โมโหสุดขีด
“ฉันบอกให้ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้” สุนิสาย้ำอีกครั้งและนั่นทำให้ไมเคิลมีดึงสติของตัวเองกลับมา เขาทรุดลงที่ปลายเตียงอย่างคนพ่ายแพ้
“เดซี่หนูเป็นยังไงบ้าง มันทำอะไรลูกบ้าง” สุนิสารีบวิ่งเข้ามาดูอาการของลูกสาวที่ร้องไห้และสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัวอย่างสุดขีด
เธอค่อยๆ แก้มัดที่ข้อมือออกและดึงปลอกหมอนออกจากปาก
“แม่ไมค์บ้าไปแล้ว ไมค์จะข่มขืนหนู เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” เดนนิสาฟ้องมารดาขณะที่มารดาของเธอกอดไว้แน่นด้วยความห่วงใย
“หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม มันยังไม่ทำอะไรหนูใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ แต่หนูกลัวไมค์เปลี่ยนไปไมค์ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว” เดนิสาร้องไห้อย่างหนักสุนิสาเองก็ทั้งสงสารและเห็นใจลูกสาวที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
“หนูไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหมไปหาหมอไหม ไปแจ้งความไหม”
“แม่ขาหนูกลัว”
“เราต้องไปแจ้งความนะเดซี่”
“ถ้าเราแจ้งความไมค์ก็จะต้องถูกจับใช่ไหมคะแม่”
“ใช้สิ เขาทำผิดเขาก็ต้องถูกจับ”
“สุ เดซี่ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว” ไมเคิลพูดกับสองแม่ลูกเขากลัวความผิด กลัวว่าสุนิสาจะแจ้งความและมีอีกสิ่งหนึ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็คือกลัวสุนิสาจะไม่รักเขาอย่างเดิม เขาคงอยู่ไม่ได้ถ้าชีวิตนี้ไม่มีสุนิสา
“แต่คุณทำผิดนะไมเคิล”
“ผมขอโทษ ผมกินเหล้ามากไปหน่อย ผมสัญญาจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก"
“แล้วถ้าวันไหนคุณกินเหล้าอีกคุณจะไม่ทำแบบนี้กับลูกฉันเหรอ”
“เดซี่ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำแบบนี้กับเธออีก” ไมเคิลมองหน้าลูกเลี้ยงด้วยความสำนึกผิด
เดนิสารู้ว่าเขาดื่มไปมากจึงเป็นแบบนี้แต่เธอก็กลัวเกินกว่าจะอยู่ใกล้กับเขาตอนนี้เธอไม่กล้าจะมองหน้าของเขาเลยด้วยซ้ำ
“คุณออกไปก่อนนะไมค์ ฉันขอคุยกับลูกของฉันตามลำพัง”
“เดซี่ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ แต่เธอก็เห็นว่าวันนี้ฉันเมามาก”
“หนูไม่อยากคุยกับคุณแล้วไมค์คุณออกไปจากห้องหนูเดี๋ยวนี้” เดนิสาตะโกนลั่น
เมื่อไมเคิลออกไปจากห้องแล้วสุนิสาก็สำรวจร่างกายของลูกสาวอีกครั้ง
“หนูเจ็บตรงไหนบ้าง มันทำอะไรหนูหรือเปล่า” เธอถามอีกครั้งด้วยความห่วงใย
“ก็อย่างที่แม่เห็นเขามัดข้อมือหนูไว้เขาถอดเสื้อหนูออกแล้วแม่ก็กลับมาพอดี” หลังจากรับสายจากไมเคิลแล้วสุนิสาก็ขอตัวตัวกลับเพราะรู้สึกว่าไมเคิลกำลังเมาและเธอกลัวว่าเขาจะหกล้มเหมือนครั้งก่อนแต่ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเขากำลังจะทำร้ายลูกสาวของตนเองแบบนี้
“เขายังไม่ได้ทำอะไรแน่นะลูก”
“แม่คะเราจะเอายังไงกันต่อ”
“เราจะต้องแจ้งความ”
“ถ้าแจ้งความเขาก็จะต้องถูกจับใช่ไหมคะ”
“เขาทำผิดเขาก็ควรได้รับความผิดแล้วแม่ล่ะคะ แม่จะทนเห็นเขาอยู่ในคุกได้เหรอ”
“แม่รักหนูมากกว่าใครทั้งหมด เขาทำผิดกับหนูมากแม่ยอมให้เขาลอยนวลไปไม่ได้หรอกนะ”
“แม่คะ หนูกลัว”
“ถ้าเขาเข้าคุกหนูก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”
“แต่แม่คิดว่าคนอย่างไมค์จะยอมอยู่ในคุกนานๆ เหรอคะหนูกลัวว่าถ้าเขาออกจากคุกแล้วเขาจะมาแก้แค้นที่หนูอีก”
“แล้วหนูจะปล่อยให้เขาไปแบบนี้เหรอ”
“หนูไม่รู้ค่ะแม่หนูสับสน หนูรู้ว่าแม่กับไมค์รักกันมาก”
“ใช่จ้ะ แม่รักเขามากแต่แม่ก็รักหนูมากที่สุดเหมือนกันนะเดซี่ เอาล่ะคืนนี้ดึกแล้วแม่ว่าหนูนอนดีกว่านะพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน”
“แม่นอนกับหนูได้ไหมคะ”
“ได้สิลูก แม่ขอตัวไปอาบน้ำแล้วแม่จะกลับมา”
ตลอดทั้งคืนเดนิสาก็นอนไม่หลับเธอตื่นขึ้นมากรีดร้องกลางดึกจนมารดาต้องกอดไว้แน่น พอรุ่งเช้าสุนิสาก็ถามลูกสาวอีกครั้งว่าจะแจ้งความจับไมเคิลขึ้นหรือเปล่า
เดนิสาที่นอนคิดมาทั้งคืน เธอรู้ว่าสิ่งที่ไมเคิลทำมันผิดแต่ก็รู้อีกว่ามารดาของตนรักไมเคิลมากเพราะตอนที่บิดาของเธอเสียชีวิตใหม่ๆ ก็ได้เขาคอยช่วยเหลือประคับประคองจนสามารถตั้งตัวได้
“แม่ขาหนูไม่อยากอยู่ที่นี่”
“ถ้าหนูไม่อยู่ที่นี่แม่ก็จะไม่อยู่เหมือนกันจ้ะ เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นกันนะ”
“หนูไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“แล้วหนูหมายความว่ายังไง”
“หนูอยากกลับไปอยู่กับคุณยายค่ะ”
“แต่หนูยังต้องเรียนนะเดซี่”
“แม่ช่วยทำเรื่องให้หนูย้ายกลับไปเรียนที่เมืองไทยได้ไหม”
“ได้สิ เราจะกลับไปเมืองไทยด้วยกันนะเดซี่”
“หนูจะให้แม่อยู่กับไมค์ที่นี่”
“หมายความว่ายังไงเดซี่”
“แม่คะ หนูรู้นะคะว่าแม่รักไมค์ เขาดีกับเรามากแต่เรื่องนี้หนูทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องอยู่ร่วมบ้านกับไมค์”
“หนูจะทิ้งแม่ไว้ที่นี่เหรอ”
“หนูไม่ได้ทิ้งแม่นะคะ แต่หนูอยากให้แม่ใช้ชีวิตกลับไมค์อย่างมีความสุข” เดซี่คิดมาแล้วทั้งคืนจึงพูดออกไปแบบนี้
“แล้วหนูล่ะลูกทำไมหนูต้องเสียสละแบบนี้”
“หนูไม่ได้เสียสละอะไร หนูแค่จะกลับไปอยู่กับยาย หนูอยากลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นี่”
“หนูคิดดีแล้วใช่ไหม”
“หนูคิดดีแล้วค่ะ หนูรักแม่นะคะ”
“แม่ก็รักหนูและไม่อยากแยกกับหนู”
“หนูรู้ค่ะแม่ ถึงจะอยู่ห่างกันก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่รักกันนี่คะ หนูอยากให้แม่เข้าใจหนู”
“แม่เข้าใจแต่แม่คงคิดถึงหนูมาก เราไม่เคยห่างกันเลยนะ”
“หนูก็คงคิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ”
เมื่อตัดสินใจได้แล้วสุนิสาก็คุยกับไมเคิลถึงเรื่องที่เกิดขึ้นซึ่งชายหนุ่มเองก็มีท่าทีรู้สึกผิดอยู่มาก
“เดซี่ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ นะ” ไมเคิลขอโทษเดนิสาอีกครั้ง
หญิงสาวได้แต่ยิ้มแห้งๆ และยังไม่กล้ามองหน้าของไมเคิลอย่างเคย เธอกลัวที่จะอยู่ใกล้ๆ เขา
ระหว่างรอทำเรื่องที่มหาวิทยาลัยเดนิสากับมารดาก็ย้ายออกไปอยู่ที่โรงแรมเพราะหญิงสาวยังหวาดระแวงเวลาอยู่ใกล้ๆ กับไมเคิล
เดนิสากลายเป็นคนเก็บตัวและหวาดผวาทุกครั้งเวลาที่ได้ยินเสียงผู้ชาย สุนิสาพาลูกสาวไปปรึกษากับจิตแพทย์ซึ่งเขาก็เห็นด้วยที่เดนิสาจะย้ายกลับมาอยู่ที่เมืองไทย ระหว่างนี้หญิงสาวต้องรับประทานยาคลาดเครียดเพื่อช่วยให้ผ่อนคลายและนอนหลับ
- ผู้เขียน
