กว่าจะเดินมาถึงบ้าน แป้งหอมก็ใช้เวลานานกว่าที่ควรจะเป็น เพราะหญิงสาวเดินไปร้องไห้ไป แม้จะพยายามกลั้นไว้มากแค่ไหน ทว่าก็ยังคงรินไหลออกมาเป็นสาย
เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้าน คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน เพราะเห็นรถจักรยานคันคุ้นตา ซึ่งแป้งหอมมั่นใจว่าใช่แน่ๆ จึงรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้าน
"มาแล้วเหรอลูก" ชัยที่ลงบันไดบ้านมาเห็นบุตรสาวเดินเข้ามาพอดี ก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม
"จ้ะ พ่อจ๊ะนี่รถจักรยานพี่เขมใช่ไหม" ไม่ปล่อยให้ความสงสัยติดค้างในใจนาน
"ใช่ พ่อเขมอยู่บนบ้านกับแม่น่ะ หนูรีบขึ้นไปสิ" แม้จะยังสงสัยว่าเหตุใด เขมจึงมาอยู่ที่บ้านของเธอ แต่แป้งหอมก็รีบสาวเท้าก้าวขึ้นบันไดไปตามคำบอกของพ่อ
นางจำปาหันมองบุตรสาวด้วยรอยยิ้มดีใจ ส่วนแป้งหอมก็ทรุดตัวลงนั่งข้างผู้เป็นแม่ มองหน้าเขมด้วยสายตาเป็นคำถาม
โดยที่เขมก็มองมายังหญิงสาวเช่นเดียวกัน เห็นว่านัยน์ตาของหญิงสาวแดงก่ำ ใบหน้าก็เปื้อนด้วยคราบน้ำตา เขมก็รู้ได้ใ
