แป้งหอมเดินถือขันน้ำฝน ที่โรยดอกมะลิมาต้อนรับแขกของเขม อดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตามองแขกของชายหนุ่ม
โดยเฉพาะหญิงสาว ที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง กำลังนั่งมองเขมด้วยสายตาทอประกายแวววาว แสดงออกถึงความชื่นชมและชื่นชอบอย่างไม่ปิดบัง
“น้ำจ๊ะ” พูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากตรงนั้น แต่กลับถูกเขมเรียกไว้
“มานั่งนี่สิแป้งหอม” เมื่อไม่อาจขัดคำสั่ง แป้งหอมจึงเดินมานั่งลงที่ว่างข้างเขม ยิ่งทำให้เธอเห็นสายตาของผู้หญิง ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชัดเจน ว่าผู้หญิงคนนี้คงอยากได้เขมมากพอตัว
“ลุงสมมีอะไรหรือเปล่า มาหาฉันแต่เช้าแบบนี้” เมื่อผ่านมานานพอสมควร แต่ชายตรงหน้ายังไม่เอ่ยอะไรออกมา เขมจึงเป็นฝ่ายเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน
“คือฉันอยากจะมาขอหยิบยืมเงินพ่อเข้ม ไปลงทุนสักหน่อยน่ะจ้ะ” อ้อมแอ้มบอก ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขมด้วยซ้ำ
เพราะละอายแก่ใจ ที่ต้องมาหยิบยืมคนอื่น ส่วนเขมก็หยิบสมุดบัญชีที่วางอยู่ด้า
