เมื่อเหลือกันเพียงสองคน แป้งหอมก็ขยับตัวจะลุกออกไปบ้าง เพราะมีงานที่ทำค้างไว้
อีกอย่างเธอก็ไม่รู้จะอยู่ตรงนี้ทำไม หรือหากพูดให้ถูก คือเขมจะให้เธอมานั่งฟังทำไมก็ไม่ทราบ
หรือว่าการที่ชายหนุ่มให้เธอนั่งฟังด้วย เพราะต้องการให้เธอฟังสิ่งที่เขาพูดเมื่อสักครู่ ต้องการย้ำให้เธอไม่ลืม ว่าเธออยู่ในสถานะไหน
“จะไปไหน” เขมเอ่ยถามเมื่อเห็นแป้งหอมลุกขึ้นยืน
“หนูยังทำงานในสวนกล้วยไม่เสร็จ ขอตัวนะจ๊ะ” พูดออกมาเพียงเท่านี้ แป้งหอมก็เดินออกมา แต่เขมกลับคว้ามือไว้
“ไปกินข้าว สายแล้ว”
“หนูกินแล้ว พี่เขมไปกินเถอะจ้ะ หนูเตรียมไว้ให้ในครัวแล้ว” พูดจบก็พยายามดึงมือออกจากมือของเขม แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อย เลือกที่จะจับมือบางที่พยายามดึงออกเอาไว้แน่น
“โกรธพี่เหรอ” แป้งหอมส่ายหน้า
เธอจะไปโกรธอะไรเขากัน เธอไม่กล้าโกรธเขาหรอก เพราะเธอไม่สามารถบังคับความคิดของใครได้ทั้งนั้น ใครจะมองเธอยังไง คิดกับเธอแบบไหน ก็ส
