วายุ...
ผมใช้เวลาหลายเดือนในการตามหานกยูงไม่ว่าจะให้คนตามสืบหรือผมตามหาเองแต่ก็ไม่เจอ ผมไม่รู้เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่ ตอนแรกผมคิดว่าเธออาจจะไปอยู่ต่างประเทศแต่เธอจะไปอยู่กับใคร เธอไม่มีใครไม่มีญาติพี่น้องเธอตัวคนเดียว...ผมรู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่เหลือใครแล้วในชีวิต แต่ถ้าให้นับจริงๆก็คงจะเหลือเพียงแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งพิงให้กับเธอได้ แต่ผมก็ยังทำร้ายเธอมาตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกันมา นกยูงพี่ขอโทษ ผมพูดกับตัวเองแบบนี้ทุกวัน และหวังว่าสักวันผมจะหาเธอพบผมจะชดใช้ให้เธอทุกอย่างจะทำดีกับเธอรักเธอให้มากมากกว่าที่เธอรักผม ผมเพิ่งมารู้ใจตัวเองจริงๆก็ตอนที่เธอจากผมไปว่าผมรักนกยูงจริงๆไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายของเธอ แต่มันก็สายเกินไปผมมันเลวอย่างไม่น่าให้อภัย ทุกวันที่ผมกลับมาบ้านผมมักจะนั่งมองทุกๆมุมของบ้านที่เคยมีนกยูงอยู่ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะกินข้าวที่เธอเคยนั่ง หรือโซฟาตัวที่ผมนั่งอยู่ที่เธอเคยนอน
