คืนหลอกคลั่งรัก

EP.4 หน้าตาดีตรงสเปก

หมู่บ้านเศรษฐี

บ้านขนาดใหญ่โตในราคาที่คนธรรมดาเอื้อมไม่ถึง มีผู้เป็นพ่อพ่อกับลูกชายอาศัยอยู่พร้อมคนรับใช้อีกหลายสิบคน แต่แม้จะมีเงินทองมากมายแค่ไหน ก็ยังซื้อความสุขที่สมบูรณ์แบบไม่ได้

หลังจากผู้เป็นภรรยาเสียชีวิต ทำให้ครอบครัวคล้ายมีช่องว่างและกำแพงบางอย่าง จึงไม่สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุขได้

"นึกว่าแกตายแล้ว ไปเมาหัวราน้ำที่ไหนมาอีก" ผู้เป็นพ่อนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ กล่าวทักลูกชายที่เดินลงมาจากห้องนอน เพื่อรับประทานอาหารเช้า

"ผมไม่ตายง่ายๆ หรอก อยู่ให้พ่อโมโหสนุกจะตาย"

"อย่าทำปากดีไปหน่อยเลย แกมันก็เป็นได้แค่ไอ้ขี้เมา! ดูอนาคตก็รู้ ว่าทำอะไรคงไม่ประสบผลสำเร็จ ถ้าแกไม่มีฉันสักคน คงไม่ต่างจากพวกเร่ร่อน"

เคว้ง!

ช้อนที่กำลังตักข้าวต้มปลาถูกกระแทกลงในชามใหญ่ สายตาของลูกชายจ้องมองพ่ออย่างไม่สบอารมณ์นัก คงเป็นเพราะการทำงานที่ไม่มีเวลาให้ เขาโตมากับพี่เลี้ยง จึงไม่ได้รับความเอาใจใส่เท่าที่ควร

"สันดานเสีย" พ่อสบถ

"ถ้าการที่พ่อต้องเห็นหน้าผมแล้วมันทำให้ทุกข์ใจมาก ผมไม่อยู่ก็ได้นะบ้านหลังนี้ เหอะ"

"แกมันก็เก่งแต่ปากนั่นแหละ"

"ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ชีวิตผมจะเป็นยังไงพ่อก็ไม่ต้องมายุ่ง! ปิดเทอมแล้วไม่ต้องไปเรียน ผมจะทำอะไรตามใจก็ย่อมได้สินะ"

คอสลูกชายเพียงคนเดียวโต้เถียงกับผู้เป็นพ่ออยู่ทุกวัน เขาไม่เคยรู้ถึงความรักความอบอุ่นเฉกเช่นครอบครัวทั่วไป พ่อกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะพูดต่อ

"คนอย่างแกถ้าไม่มีเงินฉันชุบเลี้ยง จะโตเป็นควายขนาดนี้ไหม!"

"พ่อเก็บเงินเอาไว้เถอะ ต่อแต่นี้ไปผมจะดูแลชีวิตตัวเอง มีก็แดก ไม่มีก็ไม่ต้องแดก!!"

"เก่งให้ได้ตลอดเถอะ หึ"

คลืกกก

เก้าอี้ถูกลากเป็นเสียงรบกวน เมื่อคนตัวสูงเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ คอสคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกไป พร้อมกับทิ้งกุญแจรถคันหรูเอาไว้

หอพัก แคล้วมารวย

นักศึกษามหาวิทยาลัยเริ่มทยอยปิดเทอมใหญ่ ทำให้ซอยหอพักนี้เริ่มเงียบสงบ เมื่อผู้เช่าต่างกลับบ้านนอกไปหาครอบครัว เหลือเพียงบุคคลทำงาน

เช้าวันเสาร์ อากาศสดใส สายพิณต้องออกไปจับจ่ายตลาดเพื่อซื้อของมาตุนเอาไว้ทำอาหารตามสั่ง เหลือเพียงโมรีที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์คิดเงิน

"ที่นี่มีห้องเช่าว่างอยู่ไหม" ใครบางคนหอบหิ้วกระเป๋าเข้ามา ทันทีที่โมรีเงยหน้าขึ้นมอง เธอแทบจะช็อกตาย ผู้ชายอะไรสูงหล่อเหลาราวกับหลุดออกมาจากในโทรทัศน์

นี่มันพระเอกละครชัดๆ!

"มะ มีค่ะ พี่จะเช่าห้องเหรอ"

"อืมมม มีห้องไหนว่างบ้าง"

"ขอดูก่อนนะจ๊ะ ว่าแต่..พี่ชื่ออะไร"

"คอส"

โมรีเป็นเด็กสาวบ้านนอก เธอทำตัวเขินอายบิดม้วนไปมา แต่สายตาชายหนุ่มกลับไม่เหลียวแลแม้แต่น้อย เขามองไปรอบๆ ก่อนที่จะพูดย้ำ "ขออยู่ชั้นที่มีคนพักน้อยที่สุด ฉันไม่ชอบความวุ่นวาย"

"งั้นที่พักอยู่ชั้น 3 ดีไหม มีแค่นักศึกษาคนเดียวอยู่ห้อง 2 ส่วนห้องที่เหลือว่าง.."

"ราคาห้องเช่าเดือนละเท่าไหร่"

"สามพันค่ะ แต่ถ้ารวมมัดจำก็ห้าพันถ้วน"

"ได้ข่าวว่าหอนี้ผีดุจริงไหม?"

"มะ ไม่จริงเลยพี่ หอนี้ไม่มีผี เป็นแค่ข่าวลือ"

"ช่างเถอะ! ยังไงผีที่นี่มันก็ดุไม่เท่าผีเลียหัวหรอก หึ"

'ผู้ชายอะไร ดูเจ้าเล่ห์ บ้ากาม แต่หน้าดี ตรงสเปกทุกอย่าง ยอมก็ได้! ขอให้เขาอยู่ที่นี่ไปนานๆ ด้วยเถอะ สาธุ'

แกร๊ก

สาวน้อยเดินนำพร้อมกับถือพวงกุญแจเปิด ห้อง6 ชั้น3 เมื่อเปิดประตูปรากฏว่ากลิ่นอับตีขึ้นจมูก คงเพราะไม่มีใครอยู่มาสักพัก คอสลากกระเป๋าสัมภาระเข้าไปมองโดยรอบ

มีเตียงขนาด 6 ฟุต ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเขียนหนังสือ แต่ดีตรงที่มีระเบียงด้านหลัง สามารถเปิดออกไปรับลมหรือใช้ตากผ้า ห้องก็ไม่ได้เล็กหรือคับแคบจนเกินไป

แม้ข่าวลือหนาหูว่าหอพักนี้ผีดุ แต่คงเป็นเพราะคอสนับถือศาสนาคริสต์ ไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีสาง ขนาดเยี่ยวรดศาลก็ยังทำมาแล้ว

"อันนี้เป็นนามบัตรของหอพัก แม่หนูทำอาหารตามสั่งด้วยนะ พี่สามารถโทรมาได้ หรือจะลงไปสั่งข้างล่างก็ได้ หนูชื่อโมรีนะคะ" พูดจบสาวน้อยก็เดินออกไป ปล่อยให้ชายหนุ่มจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง

เวลาสามทุ่มสี่สิบนาที

แน่นอนว่าเมื่อเพื่อนสนิททราบข่าวก็รีบมาหาในทันที เตชินซัดตัวนั่งลงบนเตียง "มึงย้ายมาอยู่หอพักที่โคตรเก่าแบบนี้ได้ยังไง? สวัสดิการโคตรย่ำแย่ ถ้ามึงไม่มีที่พัก ไปอยู่คอนโดกูก่อนก็ได้"

"กูอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ไม่อยากให้พ่อดูถูกว่าไปไหนไม่รอด เห็นว่าที่นี่ราคาถูกคงพอจะอยู่ได้ อีกอย่างก็ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เปิดเทอมจะได้สะดวก"

"แต่มันน่ากลัวจริงๆ นะเว้ย" วายุพูดเสริม "ที่จอดรถก็ลำบาก รอบข้างก็มีแต่ป่า ตึกก็เก่า มึงดูสีผนัง..อย่างกับหนังสยองขวัญ"

"เออออ กูอยู่ได้พวกมึงไม่ต้องห่วง"

"มึงไม่กลัวผีเหรอ คนอื่นเขาย้ายออกแต่มึงย้ายเข้า"

"มึงเคยเห็นผีเป็นตัวตนแล้วหรือยัง? ถ้าไม่เห็นก็แปลว่ามันไม่มีจริง ก็เป็นแค่เรื่องเล่า เป็นแค่จิตเราปรุงแต่ง กูไม่กลัวหรอก"

เพราะเหน็ดเหนื่อยจากการย้ายข้าวของ สักพักทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงเจ้าของห้องอย่างคอสที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาเปิดประตูระเบียงซึ่งมีมุ้งลวดกันแมลง เพื่อรับลมจากด้านหลังที่มีแต่ป่า

เวลาเที่ยงคืน

คร๊อกฟี่ Zzzzz

แม้จะไม่คุ้นชินกับสภาพห้องที่มีแต่พัดลมไร้เครื่องปรับอากาศที่คุ้นชิน แต่ก็ทำให้เขาหลับจนกรนเสียงดัง ภายนอกระเบียงมีกลุ่มควันลอยละล่องเริ่มจับตัวเป็นก้อน ให้เห็นเป็นเงาซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับผู้หญิง

เสียงเยือกเย็นพูดแผ่ว 'มึงท้าทายกูเหรอ หึ คืนนี้กูจะหลอกให้หัวโกร๋น'

ฟิ้วววว

ขณะที่ร่างไร้วิญญาณพุ่งเข้าไปยังห้องนอน หวังจะเข้าไปอัดกระแทกใส่ร่างชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งหลับสนิท แต่ทว่า..เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

'กรี๊ดดดดดดด'

วิญญาณปริศนากรีดร้องอย่างทรมาน ไม่สามารถเข้าไปใกล้ร่างแกร่งที่นอนแผ่ราบได้แม้สักนิด