EP.5 เจอผีไหม?
833 คำ
หลายวันผ่านไป
วันนี้แดดแรงเรียกได้ว่าร้อนจนแทบอยู่เฉยไม่ได้ โมรีจำเป็นต้องตื่นเช้าอย่างงัวเงีย ลุกขึ้นมาช่วยผู้เป็นแม่หั่นผักหั่นหมู เพื่อเตรียมทำอาหารตามสั่ง
"ไปดูใบที่แม่จดไว้สิ ใครสั่งอะไรบ้าง" แม่พูด
"ห้องหกชั้นสามสั่งผัดกะเพราไม่ใส่หอม ไม่ใส่ถั่ว ไม่ใส่พริก ไม่ใส่จาน ไม่ใส่น้ำเยอะ ไม่ใส่ผงชูรส โอ๊ยยย ไม่ต้องแดก!!"
"นี่..แกจะบ่นลูกค้าทำไมฮะโมรี"
"ก็ดูมันสั่งสิแม่ อุ๊ยยย นี่มันห้องผู้ชายรูปหล่อคนนั้น"
"รูปหล่อคนไหน"
"คนที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่เมื่อวันก่อน หนูให้เขาเซ็นเอกสารทุกอย่าง แม่ไปตรวจเองอยู่ที่ตรงเคาน์เตอร์นะ"
โมรีมีท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อพบเจอผู้ชายที่หน้าตาดีอย่างคอส เรียกได้ว่าเขาดูดีทุกระเบียดนิ้ว
เมื่อทำอาหารเสร็จแม่ก็ใส่ถุงแกงแล้วยื่นให้ลูกสาวเพื่อไปส่งตามคำสั่ง สาวน้อยเดินขึ้นหอพักอย่างอารมณ์ดี
ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก
เคาะประตูอยู่นาน แต่ไร้วี่แววการตอบกลับจากเจ้าของห้อง ตัวเล็กจึงตะโกนบอกเสียงดังลั่น
"มาส่งข้าวจ้าาาา" ตัวเล็กรอฟังครู่หนึ่ง แต่คนข้างในก็ยังเงียบสนิท จึงตัดสินใจแขวนถุงอาหารเอาไว้ที่ลูกบิด ทว่าแรงแขวนนั้นส่งผลให้ประตูที่ปิดไม่สนิทค่อยๆ แง้มออก
โมรีลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจถือวิสาสะเดินหิ้วถุงกะเพราย่องเข้าไปในห้องอย่างเชื่องช้า
"กรี๊ดดดดด/เชี่ยยยย" เสียงโวยวายปนเสียงกรีดร้องดังพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อปรากฏภาพของคอสที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ โดยที่เขานุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว เผยให้เห็นรูปร่างกำยำ ซิกซ์แพ็กแกร่งแข็งเป็นลอน และผิวกายที่ขาวละเอียดชวนมอง
"เข้ามาทำบ้าอะไรเนี่ย!" เสียงตวาดของชายหนุ่มดังขึ้น
"น..หนูมาส่งข้าว เคาะประตูตั้งนานไม่ได้ยินเสียง เห็นว่าประตูมันแง้มเปิด กะ ก็เลยจะเอาเข้ามาวางให้"
"เป็นเด็กที่ไร้มารยาทจริงนะ"
"ขอโทษค่ะ"
ท่าทางเขาดูไม่ได้โกรธเคือง แค่เพียงหงุดหงิดเพราะความตกใจ ก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเช็ดผมเปียกชุ่ม
ทว่า..ความหล่อเหลาคล้ายเป็นรังสีแผ่กระจาย โมรียืนแน่นิ่งจ้องมองอย่างไม่วางตา
ขวับ
เมื่อได้สติจึงรีบเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น
"เสียงกรี๊ดของเธอทำให้ฉันตกใจมากนะ" คอสบ่น "หึ ว่าแต่เธออายุสิบสองขวบปะเนี่ย"
"อุ๊ยยย พี่จะบอกหนูหน้าเด็ก? ชิมิ"
"เปล่า..เห็นนมเล็ก นึกว่าหยุดโตตอนประถมและไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอก นมเล็กไม่ใช่สเปก"
"บูลลี่" ถ้าไม่ติดว่าหล่อจะด่าให้ยับ! กล้าบูลลี่นมอันน้อยนิดได้ยังไง
หลังจากตั้งสติตัวเล็กก็มองไปรอบๆ ห้องที่ดูสะอาดสะอ้าน แถมวันนี้ยังมีเครื่องซักผ้าโผล่ขึ้นมาตั้งตรงริมระเบียง
"พี่จำเอาไว้นะ อีกไม่นานนมของหนูจะเท่าหัวเด็กสามขวบ ตอนนี้กำลังเก็บเงินอยู่" โมรีพูด "แล้วพี่อยู่นี่มาตั้งหลายวันเจอ..เอ่อ..เจอผีไหม"
"ไม่เจออะไรทั้งนั้นแหละ ก็ปกติดี อย่าบอกนะว่าชั้นที่ฉันอยู่เนี่ยยย มีผี"
"ก็ไม่รู้สิ แต่คนก็ทยอยย้ายออกจากชั้นนี้แหละ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ความผิดของหนูนะคะ! เพราะพี่เป็นคนบอกเองว่าต้องการเช่าห้องชั้นที่ไม่ค่อยมีคนพักอาศัยอยู่"
สาวน้อยพูดจาฉะฉาน ไม่ยอมเป็นคนผิดอย่างเด็ดขาด
"เอกสารที่เธอให้ ฉันเซ็นเรียบร้อยแล้วนะ" คอสไม่ได้สนใจเพราะเขาไม่กลัวผีอยู่แล้ว
"พี่มีรถมอเตอร์ไซค์หรือรถเก๋ง ที่จอดของเราว่าง"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันเดินทางด้วยแท็กซี่ สะดวกกว่า"
"อ๋อออ อีกอย่างพี่ไม่ชอบกินเผ็ดสินะ เห็นสั่งในเมนู"
"เธอเป็นลูกเจ้าของหอพักหรือนายทะเบียนราษฎร ปกติซักถามประวัติคนเช่าหอแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า"
เพราะเขาไม่ชอบความวุ่นวาย จึงไม่ค่อยพอใจกับการยุ่มย่ามความเป็นส่วนตัวสักเท่าไหร่
โมรีทำแก้มตุ๊บป่องคล้ายแง่งอน ก่อนที่จะสะบัดใบหน้าเตรียมตัวเดินออกจากห้อง
หมับ
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาพ้นประตู ก็ถูกมือหนาจับคว้าข้อแขนเรียวชะงักเอาไว้ สาวน้อยเอี้ยวตัวกลับมองด้วยแววตาเปล่งประกาย คนตัวสูงโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นสบู่อ่อนๆ จากเขาเพิ่งอาบน้ำชำระร่างกาย หอมฟุ้งกระจายไปทั่ว
หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วล่ะตอนนี้
"อย่าเพิ่งไป ฉันมีอะไรจะบอก"
"อะ อะไรหรือคะ"
"คือว่าฉัน..."
- ผู้เขียน
