ห้องพักเจ้าของตึก
ห้องนอนโมรี
"ฮือออ ไอ้คนบ้า ไอ้หยาบคาย ไอ้นิสัยไม่ดี" ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด โมรีวิ่งเข้าห้องร้องไห้สะอึกสะอื้น คำต่อว่าที่ดูถูก เสียดทานเข้าไปกลางใจ แต่เมื่อได้ร้องไห้ออกมาก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น
สาวน้อยเช็ดน้ำตา ค้นหาข้อมูลนาฬิกาที่ทำหล่น ค้นหาอยู่นานนับชั่วโมง จนเห็นรูปลักษณะที่ใช่ ตากลมเบิกโพลงตกใจ
นาฬิกาอะไรเรือนเฉียดแสน!
ตึก ตึก ตึก
"แม่" โมรีเดินลงมาพูดกับแม่ ที่นั่งพักอยู่ตรงเคาน์เตอร์คอยคิดเงินแทน
"เรียกทำไม..ไหนว่าไปอ่านติวหนังสือจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย"
"หนูมีเรื่องจะขอ"
"ว่ามาสิ"
"หนูขอเบิกเงินมรดกล่วงหน้าก่อนได้ไหม"
"ถุ้ยยยย บ้าหรือเปล่านังโมรี ฉันยังไม่ตาย! จะรีบแช่งให้ไปไวเลยหรือไง นังลูกไม่รักดี" เสียงแม่ด่าทอแม้จะไม่ได้จริงจัง เพราะรู้ว่าลูกสาวตัวเองมีสติบ้าบอเป็นทุนเดิม
สาวน้อยเดินออกมานั่งหน้าหงอย จนผู้เป็นแม่ได้รับโทรศัพท์แล้วทำอาหารตามสั่ง นำให้ล
