"แม่ทำอะไรของแม่ ผมไม่ได้อยากได้คู่หมั้น ผมต้องการที่จะนอนป่วยอยู่เฉยๆ ไม่ต้องมีใครมายุ่งกับผม แค่นั้นแม่ให้ผมไม่ได้จริงๆ เหรอ" นักรบตอบออกมาด้วยความเครียด ส่วนคนที่ฟังอยู่อย่างแพรวาก็รู้สึกเครียดไม่ต่างกัน เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมแม่เลี้ยงบัวตองต้องให้เธอเข้ามาทำหน้าที่ในตอนที่ไม่สมควรเลยสักนิด
"ที่แม่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าแม่หวังดีกับลูก ลูกต้องรู้นะว่าตอนนี้ลูกไม่ควรจะอยู่คนเดียว ต้องมีใครสักคนเป็นตาให้ลูก และแม่ก็เลือกมาแล้ว แม่หวังว่าลูกจะเข้าใจในความหวังดีของแม่" แม่เลี้ยงบัวตองยังพยายามอย่างยิ่งที่จะให้บุตรชายเข้าใจในสิ่งที่ท่านกำลังทำอยู่ แต่ผู้เป็นบุตรชายก็โมโหเป็นอย่างมาก นี่ชีวิตเขามันยังเศร้าไม่พอเหรอ มารดาเขายังหาเรื่องเศร้าให้อีก ถ้าบอกว่าเธอกับเขาเป็นคู่หมั้นบ้าบออะไรกัน คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันจะเป็นคู่หมั้นได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งประหลาด
"แม่ครับสมัยนี้มันยุคไหนแล้วผมอยู่
