"ไม่ว่าผมจะอยู่ในสภาพไหนผมก็ไม่ต้องการคลุมถุงชนทั้งนั้นครับแม่" นักรบเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมง่ายๆ แพรวาก็ได้แต่ยืนมองด้วยความประหลาดใจ เธอไม่รู้เลยว่าทุกอย่างจะจบยังไง เธอได้แต่เฝ้ารอดูสถานการณ์ต่อไปเรื่อยๆ แล้วรอฟังคำสั่งจากแม่เลี้ยงบัวตอง
"แม่ก็ให้ศึกษากันไปก่อนไง ให้หนูแพรวาอยู่เป็นเพื่อนลูกลูกจะได้ไม่เหงา" ผู้เป็นมารดายังยึดมั่นในความคิดของตนเอง ส่วนบุตรชายได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความลำบากใจ
"คุณแม่ไม่เข้าใจเหรอครับว่าตอนนี้ผมไม่ต้องการศึกษาใคร ผมแค่ต้องการอยู่คนเดียวถึงผมจะป่วยก็อย่าเอาผมไปให้ใครสมเพชผมเลย" นักรบยังคงเอ่ยออกมาด้วยเสียงเข้ม ด้วยเพราะว่าเขาไม่อยากให้มารดาของเขาวุ่นวายกับชีวิตเขาไปมากกว่านี้ แต่ทว่าผู้เป็นมารดากลับไม่ได้เข้าใจอย่างนั้น ท่านเข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมดแค่ประชดชีวิตเท่านั้น
"เอาเถอะน่าแม่เข้าใจลูกที่สุดแล้ว ให้หนูแพรวาอยู่กับลูกนะ
