พันธะร้ายเมียบำเรอ

คัดคนไม่จริงใจ

หลังจากที่ไพลินเดินออกไปแม่เลี้ยงบัวตองก็เดินเข้าไปหาบุตรชาย ท่านกอดบุตรชายไว้ด้วยความสงสาร ส่วนนักรบก็ไม่ได้ผลักมารดาออกแต่อย่างใด เพราะเขารู้ว่ามารดาเป็นห่วงเขามากและตอนนี้เขาก็อ่อนไหวเหลือเกิน พอได้อ้อมกอดอุ่นจากมารดา มันก็พอให้เขาที่รู้สึกเคว้งคว้างรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง

"ออกไปเถอะครับคุณแม่ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว" นักรบเอ่ยออกมาด้วยเสียงเศร้า คนที่เลี้ยงเขามากับมือทำไมจะไม่รู้ล่ะ ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหน คำว่าไม่เป็นอะไร แต่แท้ที่จริงแล้วภายในใจกลับเจ็บปวดเสียจนไม่อยากหายใจเลยด้วยซ้ำ

"ลูกไม่จำเป็นต้องบอกให้แม่ออกไปนะแม่อยากอยู่ข้างๆ ลูกยังไงแม่จะใช้ทุกอย่างที่แม่มีทำให้ลูกหายกลับมามองเห็นอีกครั้งให้ได้" แม่เลี้ยงบัวตองเอ่ยออกมาด้วยเสียงเครียด ท่านไม่อยากปล่อยให้บุตรชายอยู่เพียงลำพัง คนที่สูญเสียการมองเห็นอย่างบุตรชายท่าน อาจจะทำอะไรที่ท่านไม่คาดคิดก็ได้

"ผมไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอกครับแม่ ไม่เป็นไร ฝากแม่ดูลินด้วยนะครับ เพราะว่ารินก็คงจะเจ็บปวดไม่แพ้ผม" นักรบยังคงเป็นห่วงไพลิน แม้ว่าเขาจะไม่อยากให้เธออยู่ในนี้ เพราะไม่ต้องการให้เธอสมเพชเขา แต่ความเป็นห่วงที่เขามีแต่เธอ มันก็มากล้นจนไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ คนที่เขาแคร์ที่สุดก็คือไพลินเขาไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดอะไรเลย

"ได้ลูกเดี๋ยวแม่ดูแลหนูลินเอง ไม่ต้องห่วงหรอก แต่ลูกต้องสัญญากับแม่นะว่าลูกจะเข้มแข็งและดูแลตัวเองให้หายกลับมาอย่างเร็วที่สุด แม่เชื่อว่ายังไงลูกของแม่ต้องกลับมามองเห็นอีกครั้ง" แม่เลี้ยงบัวตองเอ่ยด้วยความหวัง แม้ว่าในใจจะไม่มีความเชื่อมั่น ว่าบุตรชายจะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง แต่คนเป็นแม่อย่างท่านก็ยังหวังว่าบุตรชายของท่าน จะกลับมาปกติและสามารถมองเห็นได้อีกครั้ง

"ขอบคุณนะครับแม่ออกไปดูลินเถอะผมไม่เป็นไรแล้ว" คนที่ห่วงคนรักมากกว่าตัวเองอย่างนักรบ ได้แต่บอกมารดาให้ไปดูแลคนรักของตนเอง เพราะตอนนี้เธอคงเจ็บปวดไม่แพ้เขา มันทำให้ผู้เป็นมารดาต้องออกไปจากห้องพักฟื้นของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งที่ท่านอยากอยู่ตรงนี้กับบุตรชายของท่าน