พันธะร้ายเมียบำเรอ

เส้นทางชีวิตที่เปลี่ยนผัน...2

"ร่างกายของคุณนักรบบาดเจ็บหลายจุด ณ ตอนนี้ยังไม่ใช่ทางเลือกที่ดีครับ คงต้องรักษาให้ร่างกายของคุณนักรบแข็งแรงมากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องการไปรักษาที่ต่างประเทศ" แพทย์เจ้าของไข้เอ่ยออกมาด้วยความหวังดี เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทำให้ร่างกายของนักรบบอบช้ำหลายส่วน มันไม่เหมาะแก่การเดินทางไปต่างประเทศ ยังไงเสียก็ต้องรักษาส่วนที่ได้รับผลกระทบจากอุบัติเหตุเสียก่อน แล้วค่อยจัดการไปรักษาเรื่องตาก็ยังไม่สายเกินไป หากแต่ทุกอย่างมันก็ต้องแข่งกับเวลา เพราะไม่แน่ว่าถ้าหากช้าไปกว่านี้ ดวงตาของนักรบอาจจะไม่มีโอกาสกลับมามองเห็นอีกเลย

"ขอบคุณค่ะหมอถ้าอย่างนั้นก็เต็มที่ที่สุด ดิฉันไม่เกี่ยงเรื่องค่ารักษาเลย" แม่เลี้ยงบัวตองเอ่ยออกมาทันที ความกังวลที่กลัวว่าบุตรชายจะไม่สามารถกลับมามองเห็นได้อีก ทำให้ผู้เป็นมารดาใจแทบขาดเลยทีเดียว ท่านยินดีทุ่มเงินทองมากมายมหาศาล เพื่อให้บุตรชายกลับมาปกติเหมือนเดิม

"ได้เลยครับ ส่วนอาการอย่างอื่นก็ไม่น่าห่วงอะไร คงต้องใช้ระยะเวลาในการพักฟื้นอีกสักระยะ ระหว่างนี้เราก็จะดูแลดวงตาของคุณนักรบไปด้วย แล้วถ้าสามารถผ่าตัดได้เมื่อไหร่เราจะผ่าตัดทันที" แพทย์เจ้าของไข้อธิบายแนวทางการรักษา นักรบรับฟังอย่างสงบแม้ว่าในใจของเขาจะร้อนรนมากเพียงใดก็ตาม คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาหายเป็นปกติหรือไม่ ตอนนี้เขากำลังเต็มไปด้วยความเครียด

"ขอบคุณนะครับ อาการของผมมีแค่นี้ใช่ไหมครับ" คนที่ไม่สามารถจะเก็บความรู้สึกผิดหวังไว้ได้ รีบถามแพทย์เจ้าของไข้ เขาอยากอยู่คนเดียวตอนนี้เขาไม่อยากคุยกับใครเลย

"ใช่ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ" แพทย์เจ้าของไข้ตอบออกมาอย่างเข้าใจ อาการของคนไข้ตอนนี้คงจะช็อคผิดหวัง แล้วก็เต็มไปด้วยความหวั่นวิตก เขาก็ควรจะออกไปหลังจากแจ้งอาการเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ญาติทำหน้าที่ปลอบใจคนไข้ แบบนั้นน่าจะดีกว่า ว่าแล้วแพทย์เจ้าของใครก็ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องพักวีไอพี ทำให้ในตอนนี้ห้องพักวีไอพีเหลือเพียงไพลินและแม่เลี้ยงบัวตองที่ยังอยู่กับนักรบ

ไพลินที่ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ เธอตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนรักเพื่อที่จะปลอบใจเขา เธอยังไม่รู้ว่าเธอจะเลือกทางไหน แต่ถ้าจะให้เธอดูแลคนพิการอย่างเขาไปตลอดชีวิต เธอทำไม่ได้หรอก

"คุณต้องเข้มแข็งไว้นะคะปืน ยังไงคุณก็จะกลับมามองเห็นค่ะ" ไพลินเอ่ยออกมาด้วยแววตาล่อกแล่กและกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ฝ่ายชายกลับไม่มีโอกาสได้เห็นภาพนั้น

"คุณออกไปก่อน ผมอยากอยู่คนเดียว" นักรบตอบออกมาเสียงเย็นแม้ว่านี่จะเป็นคำปลอบใจของเธอ แต่เขาก็เหมือนจะไม่อยากฟังมันสักนิดนาทีนี้เขาอยากอยู่กับตัวเอง เขารับกับสภาพที่ตนเองเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ไหว

ไพลินหันไปมองหน้าแม่เลี้ยงบัวตอง ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องตามที่เขาต้องการ จะให้เธอปลอบใจอะไรล่ะในเมื่อตัวเองก็ยังสับสนว่าจะทำยังไงต่อไปดี