พันธะร้ายเมียบำเรอ

ต้องเข้มแข็ง...1

"ไม่ได้หรอกลูก ลูกอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก สภาพจิตใจที่อ่อนแอแบบนี้ แล้วยังตาของลูกที่ยังมองไม่เห็น แม่ไม่ให้ลูกอยู่คนเดียวหรอก แม่จะคอยเป็นตาของลูกเองนะ" ผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมาด้วยความสงสาร ในสมองของท่านกำลังคิดบางอย่างที่บุตรชายมิอาจล่วงรู้ได้ ในเมื่อไพลินทิ้งบุตรชายของท่านไปอย่างเลือดเย็น ท่านก็จะไม่สนใจผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป ท่านจะหาผู้หญิงที่ดีพร้อมที่จะเป็นคู่ครองของบุตรชายท่าน เผื่อวันนึงข้างหน้าบุตรชายของท่านหายดี แล้วไพลินจะกลับมาจะได้ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีก

"ผมขอเวลาอ่อนแอแค่ตอนนี้ล่ะครับคุณแม่ หลังจากนี้ ผมจะเข้มแข็งต่อให้ผมมองไม่เห็นก็ตาม" แม้จะรู้สึกหงุดหงิดและสมเพชกับสภาพตัวเอง มากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาไม่อยากให้มารดาต้องทุกข์ใจเพราะเขา เขาเลยเลือกที่จะเอ่ยออกไปเพื่อปลอบใจมารดา อย่างน้อยเขาก็จะไม่ทำให้ท่านถูกใจไปมากกว่านี้

"ได้สิลูก ลูกอยากได้เวลานานแค่ไหน ก็ได้แม่จะอยู่ตรงนี้อยู่ข้างๆ ลูก เราจะสู้ไปด้วยกัน" แม่เลี้ยงบัวตองบอกบุตรชายด้วยรอยยิ้ม ที่มันอาบด้วยคราบน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาโดยที่ท่านไม่รู้ตัว

"แม่ไม่ต้องร้องไห้หรอก ผมไม่เป็นไรจริงๆ" แม้ว่าตาจะมองไม่เห็นแต่ชายหนุ่มสัมผัสได้ด้วยเสียงเครือของผู้เป็นมารดา เขาเลยต้องหันมาปลอบใจผู้เป็นมารดาแทน ส่วนเรื่องของเขาและไพลินก็คงต้องปล่อยให้จบกันไปแบบนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันสอนให้เขารู้ว่า ความรักที่แท้จริงมันไม่มีอยู่จริง ต่อให้รักกันมากแค่ไหน แต่พอเขาอยู่ในสภาพน่าเวทนาแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็พร้อมที่จะทิ้งเขาไป โดยไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

"แม่ไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย เรานี่มันมั่วที่สุด" แม่เลี้ยงบัวตอง ไม่อยากให้บุตรชายต้องมาห่วงท่าน ท่านจึงเลือกที่จะไม่ยอมรับความจริงว่าท่านกำลังร้องไห้กับโชคชะตาของบุตรชาย

"เอาเถอะครับไม่ร้องก็ไม่ร้อง ผมไม่เป็นไร แม่ไม่ต้องห่วงผมทำใจให้สบายเถอะ กลับไปพักเถอะครับผมอยู่ที่นี่ได้" เพราะต้องการอยู่คนเดียวจริงๆ ไม่อยากให้มารดาต้องมาทรมานร่างกายอยู่ดูแลเขา นั่นทำให้เขาบอกมารดาให้ไปจากที่นี่ ในสถานการณ์แบบนี้เขาไม่ต้องการที่จะคุยกับใครจริงๆ

"ลูกสัญญากับแม่ก่อนว่าลูกจะไม่ทำร้ายตัวเอง" แม่เลี้ยงบัวตองไม่อยากออกไปเลยสักนิดแต่ท่านรู้ดีว่าบุตรชายของท่านอยากอยู่คนเดียว แต่ที่ท่านห่วงมากกว่านั้น นั่นก็คือกลัวว่าบุตรชายจะทำร้ายตนเองท่านมีลูกชายอยู่คนเดียวท่านไม่อยากสูญเสียเขาไป ท่านทำใจไม่ได้จริงๆ