พิษสวาทของใกล้ตัว BAD PERSON 18+

ปั่ก! ปลายแหลมคมของดอกลูกศรพุ่งเข้าใส่เป้าหมายด้วยความเร็วเฉียบพลัน ปักเข้าช่วงลำตัวสัตว์ร้าย นั่นก็คือเสือโคร่งป่าขนาดใหญ่ ที่มาเผชิญหน้ากับเจ้าของนัยน์ตาคมคู่สีฟ้าอ่อนอย่างวินเนอร์ "เอาไปเก็บ!" ใบหน้าหล่อเหลาดั่งประติมากรรมโรมันสมบูรณ์แบบ ไร้รอยยิ้มเยินยอในผลงานตัวเอง โยนธนูอันใหญ่ส่งให้บอดี้การ์ดข้างกาย ส่วนตัวเขาเดินมาย่อขายาวลงเล็กน้อย สำรวจสัตว์ป่าที่ใครต่างหวาดกลัว มันกลับนอนหมดแรงดิ้นต่อสู้ ทำเพียงแค่แยกเขี้ยวต่อต้านตามสัญชาตญาณ "คุณชายจะเอาไงกับมันดีครับ ขืนเราเก็บไปขังไว้ ยังไงมันก็ไม่เชื่องแน่ๆ ครับ" บอดี้การ์ดรีบเอ่ยเสนอ "นั่นไม่ใช่สิ่งที่อยากรู้" "แต่คุณชายครับ..." บอดี้การ์ดทำเสียงเลิกลัก ขืนให้เจ้านายพาสัตว์ร้ายขึ้นรถไปด้วยคงอันตรายไม่น้อย "ลากขึ้นรถซะ อย่าให้พูดเป็นครั้งที่สอง" ฝ่ามือหนาอันแข็งแรงร่ายล้อมเส้นเลือดปูดโปน วางสัมผัสตรงบาดแผลบนตัวสัตว์ป่า ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นกระทันหัน "ได้ครับคุณชาย" "กลับได้" เวลาที่นัยน์ตาดุร้ายปิดสนิท เพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่อยู่ในปลายลูกศรเริ่มทำงาน เสียงดุดันรีบออกคำสั่ง ร่างสูงเกินร้อยแปดสิบห้าเซ็นต์ก้าวขายาวทันที มุ่งเดินไปขึ้นรถยนต์คันหรู แบ่งตำแหน่งที่นั่งและด้านหลังสำหรับบรรทุกสิ่งของ คฤหาสน์... "โซเฟียจ๊ะ เก็บแค่ดอกลิลลี่มาก็พอนะ" "ได้ค่ะคุณดาริณ" โซเฟียปริยิ้มหวานตอบรับให้ผู้มีพระคุณ บนใบหน้าสวยได้รูปราวกับเทพธิดาไม่เกินจริง รวมถึงสัดส่วนของหุ่นรูปลักษณ์ ที่ใส่ใจการดูและถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี เธอรีบคว้าตระกร้าไม้สานมาถือไว้ เดินออกทางประตูหลังคฤหาสน์เป็นสวนดอกไม้นานาพรรณ มีผีเสื้อหลากชนิดบินร่ายล้อมบ่งบอกความสมบูรณ์ของธรรมชาติ "พี่อดัมอยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยทักทาย เมื่อเห็นชายหนุ่มคนสนิท คือบอดี้การ์ดของวินเนอร์กำลังจัดการบางอย่างแถวนั้น "ใช่ พี่มาเฝ้าคนงานให้คุณกาเรลน่ะ" เขามองหญิงสาวด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจบอกเธอได้ เพราะภาระหน้าที่มันต่างกัน "อ้อ...งั้นขอโซเฟียเข้าไปเก็บดอกไม้ให้คุณดาริณหน่อยนะ" "ได้สิ" อดัมเดินตามร่างอรชรในชุดเดรสกระโปรงยาวห่างๆ คอยโบกมือไล่แมลงอันตราย จำพวกผึ้งที่แฝงในสวนดอกไม้ "ช่วยเน้นคนงานหน่อยนะคะ อย่าให้ฉีดยาฆ่าแมลงในสวนเด็ดขาด เดี๋ยวคนอื่นที่จะแพ้สารเคมี" "ไม่ต้องห่วง พี่กำชับให้แล้ว" "ค่อยยังชั่วหน่อย โซเฟียนึกว่าจะลืมอีก" เธอโน้มตัวเล็กน้อยนำกรรไกรตัดช่อดอกสีขาว มาใส่ตระกร้าที่อดัมช่วยถืออยู่ข้างๆ "มันสดใสดีนะ" คนบอกมองเพียงแต่ใบหน้าสวย ที่ไม่มีสิ่งใดชดเชยความงามนี้ได้ "ชมดอกไม้?" เธอก็มองเพียงคนตรงหน้าเช่นกัน เขาคือชายหนุ่มคนเดียวที่อยู่ในสายตาคู่นี้เสมอมา "จะยืนอ่อยอีกนานไหม?" น้ำเสียงดุดันแฝงความเหน็บแนมดังแทรก พร้อมด้วยปรากฏตัวไม่ไกลจากคนทั้งสอง วินเนอร์มองดูคู่ชายหญิงที่พยามจะสื่อสารความรักกัน แต่มันช่างน่าสะอิดสะเอียนเต็มทน "ขอโทษครับคุณชาย" อดัมรีบก้มศีรษะทางเจ้านาย นึกแปลกใจเมื่อเห็นเขาอุ้มเสือโคร่งพาดบ่ากว้าง มันนอนแน่นิ่งสยบให้กับร่างสูงบึกบึน "เดี๋ยวโซเฟียถือเองดีกว่าค่ะ" มือเรียวบางคว้าตระกร้าดอกไม้มาถือไว้ เธอรู้สึกกังวลทุกครั้งเวลาได้เจอเจ้าของใบหน้าดุดัน แสดงอาการรังเกียจเพียงเธอตลอดเวลา "เอาไปจัดการซะ!" วินเนอร์โยนสัตว์ป่าบนบ่ากว้างให้อดัม จนเขาช่วยกับลูกน้องอีกคนพามันไปทางด้านข้างคฤหาสน์ "เป็นแค่ทาส อย่าริอาจมาอ่อยคนของฉันอีก!" สายตาคู่คมตวัดมองหน้าสวย "โซเฟียรู้ตัวดีค่ะว่าเป็นแค่ทาส จำคำนี้ขึ้นใจตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาที่นี่แล้วค่ะ ไม่ได้จะอ่อยใครทั้งนั้น" นับตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ในวัยห้าขวบ เพียงเพราะตัวเธอคือทายาทของไรอันที่คิดหักหลังกาเรล จนเกิดเรื่องสั่นคลอนในอดีตของเครือญาติ ดาริณเลยขออุปการะโซเฟียเอง เพื่อแลกกับเว้นโทษหนักของเด็กที่ไร้เดียงสาไม่ได้เกี่ยวข้องเรื่องผู้ใหญ่ แต่วินเนอร์ก็จงเกลียดจงชังมาไม่เคยลืม "ปากดี!" "โซเฟียขอตัวก่อนนะคะ คุณดาริณเรียกใช้อยู่ค่ะ" พอเธอจะหมุนตัวเดินกลับทางเดิม หลีกหนีคนใจร้ายและอันตราย "งั้นก็รู้ตัวไว้ด้วยล่ะ ว่าเสร็จแล้วจะต้องขึ้นไปรับใช้ฉันท่าไหนดี?" ..................................