พอถึงรีสอร์ทเธอก็เดินตามเขาต้อยๆ ไปดูเขาทำงาน ในช่วงนี้อากาศหนาวจับใจ แต่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอหนาวเหน็บยิ่งกว่า ภายใต้ท่าทีแสนซนเหมือนไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรนั้น เธอมีหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่ซุกซ่อนเอาไว้มากมาย มันเป็นความทุกข์ซึ่งหาทางออกไม่ได้ ไม่มีใครให้ปรึกษาหรือคอยช่วยเหลือ เธอจึงต้องเก็บมันเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ
พนักงานในรีสอร์ทยกมือไหว้เกื้อการุณและเด็กสาวอย่างคุ้นเคย วรนุชยิ้มหวานส่งไปให้ สีหน้ามีความสุขตามประสาเด็ก เธอคุ้นเคยกับพนักงานที่นี่ดีทุกคน
“โอ๊ย!” วรนุชร้องเสียงหลงเมื่อเดินชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของเกื้อการุณ แทบล้มลงก้นจ้ำเบ้าดีที่เขาดึงแขนเอาไว้ก่อน
“เดินดีๆ สิ”
“อาเกื้อหยุดทำไมไม่บอกคะ”
“อาผิดว่างั้น” เขาปล่อยมือ เธอเดินไปสำรวจรีสอร์ท ช่วงนี้ไม่ค่อยมีทัวร์มาลงแต่ก็ยังมีลูกค้ามาจัดงานแต่งงานหรือเลี้ยงฉลองบ่อยๆ เพราะที่รีสอร์ทบรรยากาศดี
“สวัสดีครับคุณเกื้อ” ผู้จัดกา
