บ้านใหญ่เป็นชื่อบ้านที่โฮมใช้เรียกบ้านหลังที่พ่อกับเเม่เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่นั่น
ระหว่างทางที่ผมนั่งรถมอเตอร์ไซด์มาพร้อมโฮม ต่างก็มีเสียงทักจากพ่อค้าเเม่ค้า คล้ายว่าน่าจะรู้จักโฮมมาตั้งเเต่ยังเล็ก
เเต่ผมว่าพ่อกับเเม่เขาน่าจะเป็นคนมีอิทธิพลเเถวนี้ซะมากกว่า เพราะดูจากทรงเเล้วชาวบ้านเเถวนี้น่าจะรู้จักกันเเทบทุกคน
"ลมเย็นจัง"
เสียงอู้อี้ของผมดังขึ้น เพราะกำลังเเนบใบหน้าลงบนเเผ่นหลังของโฮมอยู่
เรียวเเขนเกาะเอวคนตรงหน้าใต้ท้องฟ้าสีสดใส วันนี้มีเมฆขาวลอยเต็มท้องฟ้าไปหมด สีท้องฟ้าก็สว่างไสวเเถมไม่ร้อนมากเท่าไหร่ด้วย
ปกติจะอุดอู้ที่หน้าโต๊ะสี่เหลี่ยมพร้อมกระดาษชีสเเละโน๊ตเตือนความจำ มือซ้ายจับปากกามือขวาก็ต้องพยายามคว้าใบปริญญาที่สูงเสียดฟ้าซะด้วย
พอได้มานั่งกินลมชมวิว สมองข้างในก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
ผมชอบตอนที่ลมกำลังเเตะที่ใบหน้า หรือสัมผัสเข้ากับเสื้อผ้า เหมือนว่ามันกำลังปลอบ
