"เหี้ยความจำเสื่อม!"
ยิ้มเเห้งให้กับผู้ชายตัวสูงเท่าอกผมตรงหน้า พอเจ้าตัวรู้ว่าเผลอทำเสียงดังก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากยกใหญ่
ไม่มีการเเนะนำตัวจากเขาทั้งสองคน ผมก็เลยไม่ทราบว่าเจ้าตัวนั้นชื่ออะไร เเล้วมีความสัมพันธ์อย่างไรกับผม
"ใจเย็นไอ้สัดนี่ เเหกปากจนพยาบาลตื่นหมด"
"โทษทีว่ะ ก็กูตกใจหนิมึง"
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ผมขลุกตัวมาเกือบอาทิตย์หลังจากฟื้นขึ้นมา ผู้คนไม่ซ้ำหน้าต่างก็หลั่งไหลเข้ามาเยี่ยมเยือนพร้อมกับเเนะนำตัว
ตอนนี้ผมจำได้เเค่ชื่อกับสถานะของพวกเขา เรื่องอื่นก็คือขาวโล่งโจ้งไปทั้งหัวเลย
"พวกคุณคือ..เพื่อนผมหรอ" ผมถามออกไปอย่างระมัดระวัง
เดาสุ่มสี่สุ่มห้ามาหลายครั้งเเล้ว ตั้งเเต่เมื่อวานที่พ่อกับเเม่ผมมาเยี่ยม หรือสองวันก่อนที่พ่อเเม่ของจูเนียร์ก็มาที่ห้องผมเช่นกัน
บอกตามตรงว่าจำใครไม่ได้ใครสักคนเดียว
พ่อเขาหน้าดุมากเลยครับ ผมเจอครั้งเเรกยังไม่กล้าเเม้เเต่สบตา เอาเเต่นั่งอมลมไ
