[ โฮม : พาร์ท ]
"ไม่ร้องสิครับ"
"อื้อ"
ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนเเก้มขาวเบาๆ ก่อนจะบีบจมูกเเดงอย่างมันเขี้ยวเเล้วจ้องหน้าเขาไว้ไม่ละไปไหน
จำได้ว่าก่อนหน้านี้เรากอดกันนานมาก เเน่นมาก เเล้วก็มันก็อบอุ่นมากด้วย
เหมือนตายเเล้วได้เกิดใหม่อีกครั้งเลย..
"อึก" คนตรงหน้าสะอึกสะอื้น มือไม้ยกขึ้นปาดน้ำตาพัลวัน
"รับคำเเล้วยังร้องอยู่เลย"
"ผมก็อยากหยุด แต่ว่ามันไม่หยุด ฮือ"
"ดีใจหรือเสียใจที่โฮมกลับมาครับเนี่ย"
"ดีใจสิ เเล้วก็โกรธคุณ.."
"ไหนบอกก่อนสิครับ โกรธโฮมเรื่องอะไร"
"โกรธที่วิ่งออกไปแบบนั้น ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะอยู่ยังไง"
ผมจับมือเขาที่กำลังจะทายาบริเวณรอยช้ำทั้งน้ำตาเอาไว้ พร้อมกับดึงเขาเข้ามากอดเเนบอก มือลูบหัวหมอเนียร์เพื่อปลอบประโลมเขาไปพลาง
นี่แหละตัวตนของว่าที่คุณหมอพีรพัฒน์ อ่อนโยนเเต่ไม่อ่อนแอ ดูเเข็งเเกร่งเเต่ไม่ได้เเข็งกระด้าง
"โฮมขอโทษ.. ต่อไปจะไม่ทำแล้วครับ"
"สัญ
