[ โฮม : พาร์ท ]
เวลาล่วงผ่านราวสิบนาทีหลังจากตะวันขึ้นตรงหัว ผมที่ตื่นเเล้วเเต่ยังไม่ลุกออกจากที่นอน เท้าเเขนมองคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็กน้อย
เมื่อคืนมันราวกับความฝันเลย..
ถึงผมจะจำเรื่องราวที่ผ่านมาของผมกับเขาไม่ได้ เเต่ผมไม่เเปลกใจว่าทำไมผมถึงเลือกคนนี้
ท้วงท่าลีลา เอ้ย วาจาหวานๆ ตอนอยู่บนเตียงมันทำให้ผมล่องลอย การเอาใจใส่จากคุณหมอทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนภายใต้ใบหน้าที่ดูนิ่งเฉยบวกกับคำพูดเเสนตรงไปตรงมา
เเม้ว่าขาดไปเพียงความทรงจำเเต่ไม่ได้ขาดส่วนใดของร่างกายไป เเต่เขาก็ช่วยเติมเต็มมันอย่างสมบูรณ์โดยไม่ขาดตกบกพร่อง
ผมเลยคิดว่าถ้าวันนึงผมเจอเรื่องที่ร้ายเเรงกว่านี้ เขาจะยังอยู่ตรงที่เดิมให้ผมได้มองเห็นเสมอ..
"อื้อ" คนบนเเขนบิดขี้เกียจ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเเล้วระบายยิ้มให้
"หลับสบายดีไหมครับ"
เขาพยักหน้ารับ "อรุณสวัสดิ์ครับโฮม"
ผมหลุดขำเบาๆ ทั้งที่บอกอรุณสวัสดิ์ผมเเล้ว
