“เอาตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อมเลยนะเมษฐ์ ช่วงนี้นายดูมีความสุข”
หลินจื่ออี้หรี่ตามองบารเมษฐ์ พวกเขาคุยเรื่องงานจบตั้งแต่สิบนาทีก่อน เวลาที่เหลือหลินจื่ออี้ไม่ยอมไปไหนแม้ว่าจะถูกเจ้าของห้องเชิญออกไปแล้วถึงสามครั้งเพราะรำคาญสายตาที่คอยมองกันอย่างจับผิดของหลินจื่ออี้
“ตรงไหนที่นายคิดว่าฉันมีความสุข”
บารเมษฐ์ถามแล้วก้มหน้าดูแฟ้มงานอีกครั้ง ไม่ได้ให้ความสนใจคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามนัก รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องสายตาอยู่ที่เขา แต่บารเมษฐ์ก็เลือกที่จะปล่อยผ่าน อย่างมากที่หลินจื่ออี้ทำได้ก็คือทำให้เขารำคาญ
“หน้านายดูเย็นชาก็จริง แต่แววตาของนายเหมือนกำลังยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุข ยิ้มเหมือนคนที่กำลังมีความรัก”
“ฉันเป็นมนุษย์คนหนึ่งมีความรักก็ไม่แปลก”
บารเมษฐ์เอ่ยเสียงเรียบ ท่าทีของเขาไม่ได้เปลี่ยนเลยสักนิดแม้คนฟังอย่างหลินจื่ออี้จะทำหน้าประหลาดใจจนดูน่าตลกขบขัน
“นายยอมรับแล้ว…”
“ฉันมีครอบครัว พ่อแม่ฉันก็
