“ทำไม”
บารเมษฐ์เองก็ถึงกับวางปากกาในมือลง แขนแกร่งยกขึ้นกอดอก ตาคมจ้องมาที่แสนหวานเขม็ง ทำเอาคนถูกจ้องรู้สึกเย็นวาบแถวสันหลังแบบแปลกๆ
“หวานขอพูดตรงๆ ได้ไหมคะ”
“พูดมา”
“คือหวานคิดว่าช่วงนี้คุณเมษฐ์น่าจะเครียดๆ จากเรื่องงาน หวานเลยอยากให้คุณเมษฐ์ผ่อนคลายค่ะ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังเครียด”
คราวนี้บารเมษฐ์ไม่ได้พูดเปล่า ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดตรงหน้าเธอ แสนหวานขยับเท้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพราะรู้สึกว่าท่านประธานเอาตัวมาอยู่ใกล้เธอมากเกินไป และไออุ่นจางๆ จากเรือนกายสูงใหญ่ก็ทำให้แสนหวานรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แขนแกร่งกอดอยู่ที่อก ทว่านัยน์ตาคมปลาบมองเธออย่างคาดคั้น ทำเอาแสนหวานหายใจไม่ทั่วท้อง
“ตอบผม แสนหวาน”
น้ำเสียงที่เข้มงวดขึ้นกอปรกับดวงตาคมเข้มดุดันที่จ้องมองกันทำเอาลมหายใจของแสนหวานสะดุด ร่างบางมีท่าทีอึกอัก แต่ก็ยอมตอบคำถามของคนตรงหน้า
“ก็…ช่วงนี้
