“คุณเมษฐ์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
แสนหวานถามอย่างไม่แน่ใจนัก อันที่จริงเธอเห็นบารเมษฐ์ทำหน้าเครียดมาพักใหญ่แล้ว หรือว่าเขาจะเครียดเรื่องที่เพิ่งจะคุยกับเธอ แล้วเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัดสินใจผิดพลาดไป แขนเรียวกระชับแฟ้มเอกสารแนบอกเอาไว้แน่น พอคิดแบบนั้นจู่ๆ ก็รู้สึกเสียดแน่นในอกขึ้นมา
บารเมษฐ์ละสายตาจากแฟ้มเอกสารในมือ เห็นสีหน้าที่ดูจืดเจื่อนไปถนัดตาของแสนหวานก็ลุกจากโต๊ะ พาตัวเองมาหยุดตรงหน้าเธอ
“ถ้าคุณกำลังคิดอะไรในด้านลบ หยุดความคิดนั้นไปเลยแสนหวาน”
“หวานไม่…”
“สีหน้าของคุณมันบอกแบบนั้นหมดแล้ว”
ถูกจับได้ซึ่งหน้าแสนหวานก็ทำได้แค่หลบวูบสายตา พอเห็นหญิงสาวคอตกบารเมษฐ์ก็คว้าร่างบางเข้ามากอด
“อ๊ะคุณเมษฐ์ จะทำอะไรคะ ดะเดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็นนะคะ”
“ผมไม่อนุญาตใครจะเข้ามาในห้องนี้ได้หืม…แสนหวาน”
เสียงทุ้มเจือความขบขันเอาไว้ด้วย แบบนั้นเลยทำให้แสนหวานเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มจางอย
