บอกเสียงแข็งแล้วกระแทกเท้าตึงๆ เดินออกไป บารเมษฐ์ไม่ได้รั้งหญิงสาวเอาไว้อีกเพียงแต่มองตามไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มก่อนที่เขาจะพาตัวเองกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
“คุณเมษฐ์รู้อยู่แล้วว่าผมอยู่ในห้องนี้ด้วย”
วรุฬอดแซวไม่ได้ บารเมษฐ์เป็นคนรอบคอบจะตายทุกคนก็รู้ แต่ที่ทำเหมือนกับว่าเขาไร้ตัวตนคือความตั้งใจของเจ้าตัวต่างหาก ส่วนคุณเลขาฯ แสนหวานนั่นน่ะคงลืมจริงๆ แน่ ถูกเจ้านายของเขาแกล้งแบบนั้นสติคงกระเจิดกระเจิง
“คุณอยู่แล้วยังไง ผมจำเป็นต้องเกรงใจคุณ”
บารเมษฐ์เลิกคิ้วถาม น้ำเสียงของเขาดูเรียบนิ่งแต่ใบหน้าหล่อคมที่มีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่ทำให้วรุฬรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตำหนิเขาอย่างจริงจัง
“ผมสงสารคุณหวานน่ะครับ เกรงว่าเธอจะเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตา”
บารเมษฐ์ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาแสร้งตีหน้านิ่งขรึมและพยายามกดมุมปากเอาไว้ยามที่นึกถึงท่าทางแสนน่ารักของแสนหวาน
“อะแฮ่ม ขนาดนี้แล้ว ผมต้องตัดชุดรอเลยหร
