“พี่เมษฐ์!”
บารเมษฐ์หันหลังกลับมามองทางต้นเสียง รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาตอนที่เห็นนรียายิ้มกว้างมาแต่ไกล อ้าแขนรับแทบไม่ทันตอนที่อีกฝ่ายโถมตัวเข้ามากอด
“คิดถึงพี่เมษฐ์จังเลยค่ะ ดีใจจังเลยที่รียาลงจากเครื่องปุ๊บก็ได้พี่เมษฐ์เป็นคนแรกเลย”
“พี่ก็ดีใจที่ได้เจอเรา” บารเมษฐ์ส่งยิ้มอบอุ่นให้นรียา “กระเป๋าเดินทางของเราล่ะ อยู่ไหน”
บารเมษฐ์เลิกคิ้วถามด้วยความสงสัยเพราะเห็นนรียามีแค่ตัวเปล่า หญิงสาวยิ้มเขินนิดหน่อยตอนที่ยกมือขึ้นชี้ไปทางด้านหลังของบารเมษฐ์
“ตรงโน้นเลยค่ะพี่เมษฐ์”
“ถามจริงนะรียา”
“ค่ะ แหะๆ”
นรียาหัวเราะแห้งเพราะสายตาที่มองกันคล้ายตำหนิอยู่หน่อยๆ ของบารเมษฐ์ แต่ก็ไม่กล้าแก้ตัวอะไรมากนักเพราะกระเป๋าเดินทางที่เพิ่มขึ้นจากหนึ่งใบขาไปแต่ขากลับดันมีมาห้าใบ
“พี่ถามจริงเราซื้อมาขายหรือซื้อมาใช้เอง”
“พี่เมษฐ์รู้ได้ไงคะมารียาซื้ออะไรมาบ้าง”
นรียาถามตอนที่เดินตามบารเมษฐ์ที่ก
