3.2
1051 คำ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู…”
คุณสิรดายืนอยู่ตรงหน้าเค้กก้อนใหญ่ ข้างกายของเธอมีรินรดีหลานสาวคนสวยยืนเคียงข้างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างยืนรายล้อมเจ้าของวันเกิด หลังจากที่คุณสิรดาเป่าเทียนทุกคนในงานต่างปรบมือรวมถึงบารเมษฐ์กับแสนหวานที่ยืนอยู่ข้างกัน
“เค้กน่ากินจังเลยค่ะคุณเมษฐ์”
ดวงตากลมจ้องเขม็งไปที่เค้กก้อนโตด้วยสายตาเป็นประกาย บารเมษฐ์หลุบสายตามองร่างบางที่ดูสนอกสนใจเค้กวันเกิดก้อนโตเป็นพิเศษก็อดถอนหายใจไม่ได้
“ขนมหวานตรงซุ้มนั้นคุณก็กินคนเดียวแทบจะหมดซุ้มยังไม่พออีกเหรอแสนหวาน”
“ก็มันอร่อยนี่คะคุณเมษฐ์”
ท้ายประโยคแสนหวานบอกเสียงอ่อย แต่ก็ไม่ปฏิเสธในสิ่งที่บารเมษฐ์พูดเพราะมันเป็นเรื่องจริง
“ระวังเถอะกินแบบตามใจปากอีกหน่อยผมคงได้มีเลขาฯ ที่ต้องกลิ้งแทนเดินเวลาเอาเอกสารมาให้ผมเซ็น”
“คุณเมษฐ์บูลลี่หวานเหรอคะ”
“ผมพูดถึงความน่าจะเป็นต่างหากล่ะแสนหวาน”
แสนหวานได้แต่ยู่หน้าพลางกระพริบตาปริบๆ เพราะหาคำมาแย้งไม่ได้ หรือต่อให้หาคำมาแย้งได้ก็น่าจะไม่สามารถเถียงชนะบารเมษฐ์ได้อยู่ดี นอกเสียจากเขาจะรำคาญที่ต้องต่อปากต่อคำกับเธอแล้วเป็นฝ่ายหยุดไปเอง ซึ่งเปอร์เซ็นต์น้อยมากที่จะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น
บารเมษฐ์ตั้งใจจะอยู่ต่ออีกสักพักเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดเกินไปหลังจากที่เจ้าของงานอย่างคุณสิรดาเป่าเค้กวันเกิดแล้ว พอถึงเวลาที่เหมาะสมและสบโอกาสบารเมษฐ์ก็เรียกแสนหวานไปบอกลาคุณสิรดาด้วยกัน
“จะกลับแล้ว ไปบอกคุณสิรดาด้วยกัน”
แสนหวานพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น เท้าเล็กก้าวตามบารเมษฐ์ที่เดินนำหน้าไปติดๆ จนกระทั่งหยุดเท้าตรงหน้าคุณสิรดากับรินรดีที่คอยช่วยคุณสิรดาแบ่งเค้กใส่จาน
“คุณบารเมษฐ์มาพอดีเลยค่ะ ริน ช่วยเอาเค้กนี่ให้คุณบารเมษฐ์หน่อย”
“ได้ค่ะคุณป้า”
รินรดีถือเค้กที่คุณสิรดาแบ่งใส่จานมาให้บารเมษฐ์ เขาจำต้องรับเอาไว้แล้วเก็บคำพูดที่จะเอ่ยลาลงคอไปก่อน ทว่ารอยยิ้มที่ดูหวานเกินกว่าปกติที่รินรดีส่งให้บารเมษฐ์ทำเอาแสนหวานรู้สึกยุบยิบในใจแบบแปลกๆ ไหนจะคำพูดที่ดูจะแสนสุภาพยามที่เขาเอ่ยกับรินรดีนั่นก็ด้วย
“ขอบคุณครับ”
“หนูแสนหวานมาเอาเค้กเร็ว”
เพราะคุณสิรดาเรียกแสนหวานจำต้องละสายตาที่มองบารเมษฐ์กับรินรดีแล้วเดินไปหาคุณสิรดาด้วยท่าทางกระตือรือร้นแม้จะรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังรบกวนจิตใจ
“ขอบคุณมากเลยค่ะ น่ากินจัง”
เมื่อเห็นของอร่อยอยู่ตรงหน้าอาการที่รู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังรบกวนจิตใจหายไปเป็นปลิดทิ้ง แสนหวานรีบรับจานเค้กมาจากมือคุณสิรดา
“หือออออ อร่อยมากเลยค่ะ”
แสนหวานชมเปาะตั้งแต่ตักเค้กเข้าปากไปคำแรก คุณสิรดายิ้มเอ็นดูก่อนที่เธอจะขยับเท้าเข้ามาใกล้แสนหวาน เอ่ยด้วยเสียงกระซิบอย่างจงใจให้ได้ยินบทสนทนากันเพียงแค่สองคน
“หนูแสนหวานฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ความลับหรือคะ”
เห็นท่าทางดูคล้ายมีลับลมคมในแสนหวานจึงถามกลับด้วยความแปลกใจ
“นิดหน่อยจ้ะ” คุณสิรดายิ้ม “ฉันขอถามหนูตรงๆ ได้ไหมจ๊ะ”
แม้ค่อนข้างจะแปลกใจอยู่มากแต่สุดท้ายแสนหวานก็พยักหน้า “ได้ค่ะ”
“หนูแสนหวานกับคุณบารเมษฐ์ไม่ได้กำลังคบหาดูใจกันอยู่ใช่ไหมจ๊ะ”
“ไม่ใช่ค่ะ หวานกับคุณเมษฐ์คือลูกน้องกับเจ้านายจริงๆ ค่ะ” แสนหวานตอบเสียงจริงจัง
“ดีเลยจ้ะ งั้นฉันขอถามหนูอีกสักเรื่องนะ”
“ได้ค่ะ”
“หนูแสนหวานพอจะรู้ไหมว่าคุณบารเมษฐ์เขามีคนที่คบหาดูใจแล้วหรือยัง”
ได้ยินคำถามแบบนั้นจู่ๆ แสนหวานก็รูัสึกว่าลำคอแห้งผากขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเผลอเงียบไปพักใหญ่จนคุณสิรดาต้องทวงถามเอาคำตอบ
“ว่าไงจ้ะ หนูพอจะรู้ไหมว่าคุณบารเมษฐ์มีใครแล้วหรือยัง”
“เอ่อ หวานก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่เท่าที่หวานทำงานกับคุณเมษฐ์มาราวปีกว่าก็ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงมาหาคุณเมษฐ์ที่ทำงานเลยนะคะ แต่ถ้าในพื้นที่ส่วนตัวอันนี้หวานไม่ทราบจริงๆ ค่ะ”
เรียวปากอิ่มเม้มแน่นอย่างเผลอตัว คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมสวยก็ขยับเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม บารเมษฐ์ในวัยสามสิบเอ็ดปีดูหล่อเหลาและภูมิฐานมาก เขาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง บางทีเจ้านายของเธออาจจะมีคนรักแล้วก็ได้ เพียงแต่เป็นเธอเองที่ไม่รู้ เรื่องงานของเขาเธออาจจะรู้แทบจะทั้งหมด แต่ไม่ได้เหมารวมถึงเรื่องส่วนตัวของเขาเสียหน่อย
จู่ๆ แสนหวานก็รู้สึกเสียดแน่นแถวๆ ตรงกลางอกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ตากลมสวยเผลอชำเลืองไปมองบารเมษฐ์ที่กำลังพูดคุยกับรินรดี ถึงแม้ว่าสีหน้าของบารเมษฐ์จะไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก บารเมษฐ์ก็ยังคงเป็นบารเมษฐ์อย่างที่เธอคุ้นชินในทุกๆ วัน แต่ท่าทางที่รินรดีกำลังหัวเราะนิดๆ ด้วยท่าทางที่ดูเป็นธรรมชาตินั้นบ่งบอกได้ว่านางแบบสาวคงมีความสุขไม่น้อยที่ได้พูดคุยกับบารเมษฐ์
“งั้นหนูรินก็คงจะมีโอกาส เพราะหากคุณบารเมษฐ์เธอมีคนรักแล้วก็คงจะมีการไปมาหาสู่กันบ้าง ถ้าอย่างนั้นหนูแสนหวานช่วยฉันหน่อยได้ไหม”
“คุณสิรดาจะให้หวานช่วยอะไรหรือคะ”
“ช่วยเป็นแม่สื่อให้หนูรินที”
- ผู้เขียน
