หลังจากถวายผ้าป่าเสร็จผมกับไอ้คาลก็มาช่วยกันเก็บเต็นท์เก็บเก้าอี้แถวบริเวณวัด ตอนนี้หลวงพ่อฟื้นแล้วผมค่อยโล่งใจหน่อยที่แกไม่ช็อกหรือหัวใจวายตาย ไม่งั้นผมคงได้รู้สึกผิดตลอดชีวิตแน่
ผมมัวแต่เก็บของอยู่นานรู้ตัวอีกทีไอ้คาลมันก็ไม่อยู่แล้ว
“บักเดี่ยว”
เมื่อสอดส่องมองดูจนทั่วศาลาไม่เห็นมันแถวนี้ผมจึงหันไปหาไอ้เดี่ยวที่นั่งเก็บจานชามใส่เข่งอยู่ไม่ไกล
“บักคาลมันไปไส” (ไอ้คาลมันไปไหน)
“บ่ฮู่คือกันครับ เห็นแต่อ้ายแหลมเลาขี่รถมาฮับวังยาน่ะ” (ไม่รู้เหมือนกันครับ เห็นพี่แหลมแกขับรถมารับเมื่อกี้นี่เอง)
“หือ!?”
ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง
ซุมมันพากันไปไสวะ คือบ่เอิ้นผมไปนำ (พวกมันไปไหนกันวะ ทำไมไม่เรียกผมไปด้วย)
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาไอ้คาล รออยู่นานมากจนสายตัดไปเองอยู่ประมาณสามรอบจึงเลิกโทร
บักอันนี่ เรื่องเก่ากูกะบ่ทันเซาเคียด หาแนวใหม่ให้กูเคียดอีกล่ะติ (ไอ้นี่ เรื่องเก่ากูก็ยังไม่หาย
