วันนี้ที่วัดดูครึกครื้นกว่าปกติ เนื่องจากมีงานสำคัญผู้คนต่างสวมชุดใหม่ออกมาทำบุญ ต่างคนก็ต่างลื้อสร้อยทองออกมาสวมใส่เพื่อเบ่งบารมี บางคนใส่สร้อยทองใหญ่อย่างกับยางรถ แหวนทองเรียงเต็มนิ้วทั้งสิบนิ้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องใส่รองเท้านิ้วด้านล่างก็คงจะเต็มไปด้วยทองไม่ต่างกัน ผู้คนเดินแห่ขบวนเข้ามาผมนึกว่าตู้ทองเคลื่อนที่
‘ลูกบักนั่นมันจังซั่น ลูกอีนี่มันจังซี่’
เขตวัดแท้ ๆ ยังจะมาจับกลุ่มนินทากันอีก
เฮ้อ!! คนเรานี่ก็เกินไปจริง ๆ
“เอาสองอันครับ”
ผมเอ่ยบอกเด็กสาววัยรุ่นที่น่าจะย่างเข้ามอปลาย
“ได้จ้า อ้ายเซียง”
เจ้าหล่อนบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย คงเขินผมกับไอ้คาลละมั้ง
“นี่จ้าอ้าย”
หล่อนยื่นไอติมส่งมาให้ผมก่อนจะเอามือทัดผมที่ปกลงมาพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
“มึงไม่จ่ายตังค์เหรอวะ”
ไอ้คาลเอ่ยถามอย่างงุนงง
“มันเป็นโรงทาน เต็นท์ยาวไปสุดวัดพุ่น บ่ได้ขายจักอย่าง กินฟรี” (มันเป็นโรงทาน เต็นท์ยาวไ
