“เหนื่อยไหมครับคนเก่ง”
ผมวางมือจากการล้างผักหันไปถามเซียงที่เพิ่งผลักประตูเข้ามาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า
“เมื่อยบักคัก ข้อสอบแม่มันหยังออกบ่ตรงคำตอบกู” (แม่งโคตรเหนื่อย ข้อสอบอะไรก็ไม่รู้ออกไม่ตรงคำตอบกู)
เขาว่าขณะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้ามาโอบกอดผมไว้หลวม ๆ จากทางด้านหลัง
เขาขี้อ้อนขนาดนี้จะไม่ให้ผมติดเขาได้ยังไงล่ะครับ
“มึงเฮ็ดหยังหนิ” (มึงทำไรน่ะ)
“ล้างผักไว้รอมึงไง วันนี้เปิดร้านถึงสามทุ่มพอนะ มึงจะได้อ่านหนังสือสอบ”
“เฮ้อออ!! ค่านตายแม่มันแท้วะ” (เฮ้ออ!! โคตรขี้เกียจเลยว่ะ)
เขาบ่นอุบก่อนจะผละออกแล้วยื่นมือเข้ามาคว้าแตงกวาในมือผมขึ้นไปกัดกิน
“อดทนหน่อยนะ พรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้ว”
“สอบเสร็จกะปิดเทอม อีกสามสี่มือวัดดอนบักแต้สิมีบุญผ้าป่า มึงเมือบ้านนำกูบ่” (สอบเสร็จก็ปิดเทอมแล้ว อีกสามสี่วันวัดดอนบักแต้จะมีบุญผ้าป่า มึงกลับบ้านกับกูมั้ย)
“ฮะ!”
ผมนิ่งงัน รู้สึกดีใจ
