“โอ้ แต่บัดเพินมีเมียมานี่หน้าใสกิ๊กเลยน้อ” (แหมตั้งแต่มีเมียมานี่หน้าใสเชียวนะ)
ไอ้ปึ๊ดเอ่ยแซวขณะที่เราเดินออกมาจากห้องสอบวิชาสุดท้าย
พวกไอ้ปึ๊ดยังไม่รู้ว่าผมเป็นเมียไอ้คาลเพราะผมโกหกพวกมันว่าผมเป็นผัว
บ่แมนหยังดอกครับ ผมอยากอาย โม้ไว้บักดิบดีสุดท้ายถึกบักคาลเมี่ยนซ่ำ (ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมอายน่ะ โม้ไว้ซะดิบดีสุดท้ายโดนไอ้คาลจัดการ)
“ธรรมดาเบาะเนาะ” (ธรรมดาซะที่ไหนล่ะ)
ผมไหวไหล่อย่างไม่นึกอาย ประสาคนสี่กันจักสิอายหยังดอก (กะอีแค่คนได้เสียกัน ไม่รู้จะอายทำไม)
“เอ่อ... มื่อวานบักคาลมันได้เว่าหยังให้มึงฟังอยู่เบาะ” (เอ่อ... เมื่อวานไอ้คาลมันได้พูดอะไรให้มึงฟังหรือเปล่า)
อยู่ ๆ ไอ้แคนก็เอ่ยถามด้วยท่าทีแปลก ๆ
“กะบ่เด้ล่ะ เป็นหยัง” (ก็ไม่หนิ ทำไมหรอ)
“บ่มีหยังล่ะ” (เปล่า ๆ ไม่มีไร)
มันรีบพูดตัดบท
อะไรของมันวะ
“สูกลับจังได๋หนิ” (พวกมึงกลับยังไงเนี่ย)
ปกติพวกมันจะนั่งซ้อนรถมอ
