รถเก๋งสีดำวิ่งเข้ามาตามตรอกออกตามซอยจนผมเวียนหัว ผมไม่คุ้นเส้นทางนี้เลยแม้แต่นิด ผมนั่งเบือนหน้ามองกระจกรถตลอดทาง
บรรยากาศในรถดูอึมครึมจนน่ากลัว ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ มีเพียงเสียงแอร์เย็น ๆ ที่พัดเบา ๆ
ไม่กี่อึดใจรถเก๋งสีดำคันหรูก็มาจอดเทียบโกดังเก่า
ผมลอบกลืนน้ำลายพร้อมกับจ้องมองดูรอบ ๆ ด้วยใจที่เต้นระส่ำ
ตอนขึ้นรถมา ผมก็มัวแต่โกรธจนลืมนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองไปเลย พอมาตอนนี้ผมถึงมานึกขึ้นได้
มันล่อกูมาฆ่าบ่วะ (มันหลอกกูมาฆ่าหรือเปล่าวะ)
“ลงมาสิ”
ไอ้เด็กเบสเคาะกระจกเรียกผมลงจากรถ ผมจึงรีบเดินออกมาตามมัน
“กลัวหรอ”
มันว่าด้วยสีหน้ายียวน
กูคืออยากถีบปากบักห่านี่แท้น้อ เฮ็ดหน้าเฮ็ดตาเป็นตายันคัก สันนิบาตกินหน้ามึงเบาะ (ไอ้นี่มันทำหน้าทำตาโคตรน่าถีบสันนิบาตกินหน้ามึงรึไงวะ)
“บ่” (ไม่)
ผมตอบกลับด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“ก็ดี ถ้าพร้อมจะเจอความจริงแล้วก็ตามเข้ามาแล้วกัน รั
