พี่น้องเอย เพิ่นว่าเมืองอีสานนี่ดินดำน้ำซุ่ม
ปลากุ่มบ้อนคือแข้แกว่งหาง
ปลานางบ้อนคือขางฟ้าลั่น
จั๊กจั่นฮ้องคือฆ้องลั่นยาม
คนมีศีล ดินมีน้ำ บ่ห่อนขาดเขินบก
ฝูงหมู่สกุณานก บินซวนซมปลายไม้
ไทเมืองไกล เมืองใกล้ ไปมาได้จอดแว้
น้ำใจหลายดีแท้น้อ หมู่เฮาซาวอีสาน ซั่นแล้ว"
(บ่าวคำสิงห์)
นานเท่าไหร่แล้วที่ผมแบกกระเป๋าเข้าเมืองหลวงเพื่อตามหาความฝัน กลับมาคราวนี้บ้านนอกเราเปลี่ยนไปเยอะ เส้นทางเข้าวัดที่ผมเคยขุดหลุมเล่นดีดลูกแก้ว ตอนนี้ถูกถมไปด้วยยางมะตอยสีดำเป็นทางยาว ศาลาไม้หลังเก่าถูกต่อเติมด้วยอิฐสีขาวแม้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์แต่ก็ลบเค้าเดิมไปจนหมดสิ้น หลวงพ่อที่เคยแข็งแรงตอนนี้แทบจะไม่มีแรงออกเดินบิณฑบาต ผมสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง แอบคิดถึงสมัยก่อนอยู่เหมือนกัน แต่ถึงหลายสิ่งหลายอย่างจะเปลี่ยนไป มิตรภาพระหว่างผมกับเพื่อน ๆ ที่นี่ไม่ได้จางหายลงไปเลย เรายังคงเป็นเสี่ยวฮักเสี่ยว
