“อันดับแรกกูอยากกินปิ้งปลา”
ผมพเยิดหน้าไปที่แหสีน้ำตาลที่ห้อยอยู่กิ่งไม้
“มึงกะกินถะแหมะเต็มพาเข่าอยู่หนิ” (มึงก็กินสิ เต็มถาดอยู่เนี่ย)
ไ****ดว่าแล้วก็เลื่อนถาดที่เต็มไปด้วยย่างปลากลิ่นหอมส่งมาตรงหน้าผม
“บ่ กูอยากกินโตที่บักคาลตึกได้” (ไม่ กูอยากกินตัวไอ้คาลหว่านแหได้)
“ฮะ!!”
เพื่อนผมโพล่งออกมาด้วยความตกใจ
“มึงเป็นบ้าสั่นติ คนในเมืองมาสิเฮ็ดเป็น” (มึงบ้าหรือเปล่า คนในเมืองจะทำเป็นได้ไง)
ไอ้แหลมรีบคัดค้านแทนไอ้คาล
“ว่าจังได๋ ซำนี่เฮ็ดให้กูได้อยู่เบาะ” (ว่าไง แค่นี้ทำให้กูได้หรือเปล่า)
“ได้สิ ถ้ามึงอยากให้กูทำกูก็จะทำ”
มันว่าด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ก่อนจะเดินไปหยิบแหขึ้นมาด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ
“รอดบ่น้อ” (จะรอดมั้ยวะ)
ไอ้หำแหล่ยืนค้ำเอวมองดูเหตุการณ์ด้วยความละเหี่ยใจ
ไอ้คาลมันหยิบแหขึ้นมาก่อนจะค่อย ๆ คลี่ออกราวกับกลัวว่าแหจะบาดมือ
“โอ้ยน้อ บ่ได้สะแตกง่ายดอกกูว่า เอาซี่ กูส
