ผมตื่นแต่เช้ารีบออกมาส่องดูไอ้คาลว่ามันยังอยู่ดีหรือเปล่า หรือว่าโดนผีหลอกจับไข้หัวโกร๋นไปแล้ว
พอมาถึงศาลาผมก็ต้องประหลาดใจ เมื่อไม่เห็นไอ้คาลอยู่ที่นี่ แถมเต็นท์ยังถูกเก็บออกไปแล้วเรียบร้อย
หายไปไสของมันวะ ฮึว่ามันสิหนีเมือกรุงเทพไปแล้ว
อยู่ ๆ ก็รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจขึ้นมา มันคงหนีกลับไปแล้วจริง ๆ
ใช่ดิวะ ใครจะมาทนเด็กบ้านนอกเอาแต่ใจแบบกูได้ คนรอเสนอตัวให้มันก็มีตั้งเยอะแยะ
“หาอะไรอยู่หรอ”
อยู่ ๆ ไอ้คาลก็โผล่เข้ามากระซิบข้างหูผมในระยะประชิด จนผมต้องสะดุ้งโหยง
“มะ มึงมาแต่ไสหนิ” (มะ มึงไปไหนมา)
โล่งใจฉิบหาย มันยังอยู่นี่ไม่ได้หอบเสื้อผ้าหนีกลับกรุงเทพอย่างที่ผมคิด
“กูตื่นมาช่วยหลวงพ่อกวาดขยะหน้าศาลาใหญ่น่ะ”
“ฮะ มึงพ้อหลวงพ่อแล้วสั่นเบาะ” (ฮะ มึงเจอหลวงพ่อแล้วงั้นหรอ)
“เออ! พ้อแล้ว มึงหัดบ่ดีเด้อบักเซียง เป็นหยังจังเอาหมู่มานอนหน้าเมรุจังซี่ มึงเป็นบ้าสั่นติ” (เออ เจอแล้ว! มึ
