EP. 8 สายเรียกจากอันตราย

1540 คำ

บรรยากาศในห้องนอนสลัวด้วยแสงโคมไฟอุ่น ๆ อ้อมแขนของลีอองที่โอบรัดแน่นหนาราวกับปกป้องเธอจากโลกภายนอก ทำให้นลินรู้สึกปลอดภัยอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอกำลังละลายอยู่ในสัมผัสที่ไม่เพียงปลุกไออุ่นในร่างกาย แต่ยังแตะต้องหัวใจของเธออย่างลึกซึ้ง ริมฝีปากของเขาไล้เบา ๆ ตามแนวแก้มของเธอ แล้วหยุดลงที่มุมปาก ราวกับหยอกล้อให้เธอใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เสียงหายใจของทั้งสองประสานกันเป็นจังหวะที่เนิบช้า แต่เร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ “ผมอยากให้คืนนี้เป็นของเราแค่เรา” ลีอองกระซิบเสียงพร่า นลินหลับตา พยักหน้าเบา ๆ ปล่อยให้หัวใจนำทางเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างเต็มใจเป็นครั้งแรก แต่ทันใดนั้น... เสียงโทรศัพท์ของลีอองดังขึ้นแทรกบรรยากาศที่กำลังเข้มข้น ร่างสูงขมวดคิ้ว ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างลังเล หน้าจอปรากฏชื่อ “แดเนียล” เขากดรับ “ว่าไง?” “ลีออง! ฉันถูกซุ่มโจมตี! ตอนนี้อยู่ที่โกดังฝั่งตะวันตก คนของหมิงเฉิงมาเต็ม ขอกำลังเสริมด่วน!” เสียงของแดเนียลแผ่วหอบและเร่งรีบ ลีอองผุดลุกขึ้นทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเข้มขรึมและตื่นตัวเต็มที่ นลินยกตัวขึ้นนั่ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและกังวล “เกิดอะไรขึ้น?” เขารีบหยิบเสื้อแจ็กเก็ต สวมปืนไว้ที่เอว “แดเนียลกำลังถูกลอบโจมตี ผมต้องไปเดี๋ยวนี้” “แต่คุณเพิ่ง” เธอพูดไม่ทันจบ เขาหันมามองเธอ “ผมสัญญาว่าจะกลับมา ถ้าผมไม่ไปตอนนี้ เขาอาจตาย” นลินนิ่งงัน ใจเธอเต้นรัว เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์รั้งเขาไว้ เพราะเพื่อนรักของเขากำลังอยู่ในอันตราย แต่หัวใจกลับอยากให้เขาอยู่ต่อ อยากให้เขาเลือกเธอเป็นอันดับแรก เธอเม้มริมฝีปากแน่น แล้วพยักหน้าอย่างช้า ๆ “กลับมาให้ได้นะคะ...” ลีอองเดินกลับมากอดเธอแน่นอีกครั้ง เสียงของเขาแน่นหนักอยู่ข้างหูเธอ “ผมจะกลับมา เพื่อคุณ และปรีย์” จากนั้น เขาผละตัวไปอย่างเร่งรีบ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกายอุ่นที่ยังติดอยู่ในผ้าปูเตียง และหัวใจของนลินที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ลมกลางคืนพัดแรง ขณะที่ลีอองกระโดดขึ้นรถ SUV สีดำที่จอดรออยู่หน้าร้านพร้อมบอดี้การ์ดสองคน บรรยากาศในรถเงียบงันแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน “ขับไปที่โกดังฝั่งตะวันตก ตามสัญญาณที่แดเนียลส่งมา” ลีอองออกคำสั่งเสียงต่ำ เขาเปิดโทรศัพท์อีกเครื่อง กดเบอร์เฉพาะที่ตั้งไว้เป็นพิเศษ “คาโยะ ฟังนะ ฉันจะไปสมทบแดเนียล นายไปที่บ้านของนลินแทน เฝ้าระวังไว้ให้แน่นหนา ห้ามมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอและลูก” “รับทราบ” คาโยะตอบทันควัน ก่อนวางสาย รถของลีอองแล่นผ่านตรอกซอกซอยแคบ ก่อนจะเข้าสู่เขตโกดังร้าง แสงไฟข้างทางริบหรี่ และเสียงปืนดังขึ้นเป็นระยะ “หยุดตรงนี้” ลีอองสั่ง ก่อนจะเปิดประตูลง เขาคว้าปืนพกติดมือ บอดี้การ์ดตามลงมาอย่างเงียบเชียบ ทันใดนั้น กระสุนจากด้านข้างก็พุ่งเข้าใส่พวกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว “หมอบ!!” ลีอองตะโกน เขากลิ้งตัวหลบไปหลังกำแพงโลหะ ยิงสวนออกไปทันที เสียงโลหะกระทบกันระงม กลิ่นควันปืนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แดเนียลอยู่ไม่ไกล เขากำลังยิงตอบโต้กับอีกกลุ่มชายชุดดำจำนวนมาก “ลีออง!! มาทางนี้!” ลีอองพุ่งตัวเข้าประชิด ใช้กำแพงด้านข้างเป็นที่กำบัง “สถานการณ์เป็นยังไง?” “พวกมันมีอาวุธหนัก ฉันไม่รู้พวกนี้มาจากไหน แต่สัญลักษณ์ชัดเจน คนของหมิงเฉิงแน่นอน!” ลีอองสบถในลำคอ ก่อนจะส่งสัญญาณมือให้บอดี้การ์ดเขาแยกยิงปิดทางด้านหลัง เสียงปืนยังคงดังไม่หยุด จนกระทั่งกระสุนจากปืนไรเฟิลพุ่งเข้ามากเฉียดที่ไหล่ของลีออง ร่างของเขาสะดุด ก่อนจะพิงกับกำแพง เลือดไหลซึมจากแขนเสื้อ “ลีออง!!” แดเนียลหันมาหาเขาทันที “ไม่ต้องห่วงฉัน ยิงสวนไป! อย่าให้พวกมันเข้าใกล้” แม้บาดเจ็บแต่ลีอองยังคว้าปืนขึ้นมาสาดกระสุนอย่างแม่นยำ เสียงกรีดร้องของฝ่ายตรงข้ามดังขึ้นทีละคน ก่อนที่พื้นที่จะกลับมาเงียบสงบ กลุ่มคนของหมิงเฉิงถอยหนีไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่ากำลังเสริมของลีอองเริ่มทยอยมาถึง แดเนียลประคองลีอองขึ้นรถ เขาหน้าซีดแต่ยังยิ้มเยาะตัวเอง “แผลไม่ลึก...แค่โชคร้าย” เขาพูดเบา ๆ พยายามฝืนลุก “หยุดพูดแล้วรีบกลับโรงพยาบาล” แดเนียลสั่ง พลางหยิบผ้ากดแผลให้เขา ระหว่างทางกลับ ลีอองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดเบอร์ของคาโยะ “ฉันโดนยิง แต่สถานการณ์ปลอดภัยแล้ว นายอยู่กับนลินรึยัง?” “ถึงแล้ว เธอกับเด็กปลอดภัย ผมจัดการรักษาความปลอดภัยไว้เต็มที่” ลีอองถอนหายใจเบา ๆ ดวงตาเขาเบนออกไปมองท้องฟ้าด้านนอก มีเพียงภาพของนลินลอยมาในหัว คืนนี้เขาไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอได้ แต่เขายังมีโอกาสจะกลับไป ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ ขณะเดียวกัน นลินเดินวนอยู่ในบ้านอย่างกระวนกระวาย ตั้งแต่ลีอองจากไป เธอก็ไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลย หัวใจเธอไม่สงบ ราวกับมีบางอย่างบีบรัดความรู้สึกไว้แน่น เธอเหลือบมองนาฬิกาเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ ขาเธอพาเดินไปมาเหมือนคนไร้จุดหมาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากอีกห้องหนึ่ง คาโยะรับสายทันที แต่นลินได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบา และคำตอบสั้น ๆ อย่างระมัดระวังจากเขา “อืม...เข้าใจแล้ว...เขาปลอดภัยใช่ไหม...โอเค” นลินขมวดคิ้ว เดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบ ๆ แต่ยังไม่ทันได้ถาม คาโยะก็วางสายไปเสียก่อน “เกิดอะไรขึ้น?” เธอถามทันที คาโยะหันมามองหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความกังวล “ลีออง...โดนยิง” ร่างของนลินแข็งค้างไปทันที ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าซีดลงอย่างรวดเร็วเหมือนเลือดในร่างไหลย้อนกลับ น้ำตาเอ่อคลอทันทีโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว “อะไรนะ...เขา...” “ใจเย็นก่อน เขาแค่โดนเฉียด...ไม่ได้ร้ายแรง” คาโยะรีบพูดต่อ แต่คำว่า ‘โดนยิง’ ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจเธอแทบหลุดออกมาจากอก “ฉันต้องไปหาเขา! พาฉันไป คาโยะ ได้โปรด!” น้ำเสียงของเธอสั่น น้ำตาไหลพรากไม่หยุด มือจับแขนเสื้อเขาแน่น คาโยะนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “โอเค ฉันจะพาเธอไป” นลินไม่รีรอ เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน อุ้มปรีย์ที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง เด็กน้อยขยี้ตาเบา ๆ แต่ไม่ร้อง เธอปลอบเบา ๆ แล้วห่มผ้าให้แน่น จากนั้นจึงเดินกลับออกมาพร้อมลูกชายในอ้อมกอด “ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกอยู่ห่างจากฉัน โดยเฉพาะในคืนที่ทุกอย่างไม่แน่นอนแบบนี้” คาโยะพยักหน้า เข้าใจในความเป็นแม่ของเธออย่างลึกซึ้ง เขารีบเปิดประตูรถให้เธอขึ้น พร้อมกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่เขาอย่างอุ่นใจ ภายในรถยนต์ที่มุ่งหน้าไปยังที่พักชั่วคราวของลีออง บรรยากาศเงียบงัน นลินนั่งกอดปรีย์ไว้แน่น น้ำตายังไหลซึมไม่หยุด เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเป็นห่วงใครสักคนจะทำให้เจ็บปวดได้ขนาดนี้ “ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมฉันถึงต้องรู้สึกแบบนี้ ” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เมื่อรถจอดลงหน้าบ้านพักส่วนตัวที่ลีอองถูกพากลับมาพักรักษาตัว บอดี้การ์ดเปิดประตูต้อนรับทันที คาโยะพยักหน้าให้เธอเข้าไป เธอรีบอุ้มปรีย์ลงจากรถ เดินตรงเข้าไปโดยไม่รอช้า ลีอองนอนเอนหลังอยู่บนโซฟา แผลถูกพันไว้อย่างดี แต่สีหน้าเขาอิดโรย ร่างสูงหันมาทางเสียงฝีเท้าแล้วเห็นเธอ ดวงตาเขานุ่มลึกทันทีที่เห็นใบหน้าของเธอเปื้อนน้ำตา “นลิน...” เขาพูดแผ่วเบา เธอไม่พูดอะไร นลินวางปรีย์ที่กำลังหลับอยู่ลงบนโซฟาข้าง ๆอย่างเบามือ จากนั้นโผเข้ากอดเขาแน่น ราวกับจะยืนยันว่าเขายังมีชีวิตอยู่ “ฉันนึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกแล้ว” แขนของเขาโอบกลับ กอดเธอแน่นเท่าที่แรงจะมี ดวงตาของเขาก็แดงเรื่อไม่แพ้เธอ “ผมสัญญาว่าจะกลับมา...และผมก็ทำได้”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more