“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับสุดหล่อ” ไทเปยื่นของขวัญชิ้นใหญ่ที่เขาได้เคยสัญญาไว้กับไซรัส เป็นรถแปลงร่างสีเหลืองตามที่เจ้าตัวอยากได้
“แบบนี้ไงล่ะ ลูกกูถึงติดมึง เอาแต่ตามใจเสียคน” ลูคัสเข้ามาแซะและมองอย่างไม่พอใจ
“มึงก็ไม่ค่อยตามใจเลยนะ ลูกมึงพึ่งสองขวบแต่มึงซื้อเครื่องบินให้ลูกมึงเนี่ยนะ กว่ามันจะโตเครื่องบินมึงคงขึ้นสนิมเขรอะแล้วมั้ง”
“อ่าวก็ลูกกู ลูกกูอยากได้อะไรกูก็หาให้”
“เหรอไซรัสอยากได้ หรือมึงซื้อสนองนีดตัวเองกันแน่”
“พอเลยพวกมึง ใครก็สู้ของกูไม่ได้”
“ของมึงอะไร อย่าบอกนะว่าเงิน” ไทเปมองหน้าและแสยะยิ้ม เพราะหลุยส์ไม่มีทางซื้อของให้เสียเวลาแน่ ๆ
“เออ”
“ไอ้ควาย ไอ้ลูคัสมันมีเงินท่วมหัวไม่รู้ชาตินี้มันจะใช้หมดไหม ทำไมไม่ซื้ออะไรที่มันเป็นประโยชน์ เครื่องเขียนก็ได้ สมองอ่ะคิดบ้างไม่ใช่เอาไว้แต่ตีหอย” ไทเปยืนด่าและรีบเดินหนีไปช่วยมิลินเสิร์ฟอาหาร เพราะกลัวเพื่อนจะด่าตนกลับ
“มึงว่าไอ้ไป
