“เฮีย...ใกล้หรือยัง” ฉันถามขณะที่ขาสั่น ๆ ของตนเองค่อย ๆ ก้าวขึ้นไปในทางที่สูงชันอย่างทดท้อ ทั้ง ๆ ที่อยู่ห้องเฮียก็สบายดีอยู่แล้ว จะพามาลำบากลำบนทำไม
“ไม่นานอีกนิดเดียว”
“เฮียบอกอีกนิดเดียวตั้งแต่โค้งโน้นแล้วนะ...พริกก้าวขาไม่ออกแล้ว ขาสั่นไปหมดหายใจไม่ทันจนแน่นแล้วนะ”
“พักก่อนไม่ต้องรีบ”
เฮียกับฉันเดิน ๆ หยุด ๆ ไปเรื่อยจนกระทั่งถึงที่นั่งพักแล้วเห็นพวกเรานั่งกันอยู่ ท่าทางสนุกไม่น้อยเพราะมีเสียงหัวเราะจากสองเพื่อนซี้ของฉัน
“พริก...มาแล้วเหรอ...นี่ว่าจะไปกางเต็นท์รอแล้ววิ่งลงมารับ” นังจูเน่ทำอวดเก่ง ฉันเห็นนะว่าก็มาถึงไม่นานหรอก เดินเป็นหมาหอบแดดเหมือน ๆ กัน
“เออ...มาถึงละกัน จะถอดใจลงหลายรอบแล้วด้วยถ้าไม่กลัวหลง” ฉันว่าพลางนั่งลงพักอย่างหมดสภาพ ตอนนี้เหงื่อออกท่วมตัวเหมือนอาบน้ำแล้ว
“เมื่อกี้คนนำทางบอกว่า ถ้าโชคดีข้างบนมีแอ่งหินที่ขังน้ำอยู่ ฝนตกเมื่อคืนหนักอาจจะมีน้ำได้อาบกัน
