เอ๊ะ...ออกหนัก ๆ นี่ยังไง ออกกำลังกายแหละมั้ง ฉันคิดในใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกคนไม่ได้คิดถึงออกกำลังกายแบบทั่วไปสักนิด
ผ่านไปอีกสามชั่วโมงเดิน ๆ หยุด ๆ ก็มาถึงจุดตั้งแคมป์และเฮียก็วางฉันลง เมื่อลงมาได้แล้วฉันก็รีบหาน้ำ เย็น ๆ มาให้เฮียทันที ดีที่เอาน้ำแข็งขึ้นมาด้วย จากนั้นไม่นานฝนก็เทลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว
ซ่า⛈️
พวกเราอยู่ในร่มที่ลูกหาบช่วยกางให้ ทุกคนมีเก้าอี้แคมป์ตัวใหญ่นั่งและยกขาขึ้นไม่ให้เท้าเปียกน้ำ แต่ทว่าอากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ จนต้องขยับมาใกล้ ๆ กัน
“หนาวเหรอ” เฮียที่นั่งข้าง ๆ หันมามองและถามด้วยความเป็นห่วง
แต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบ ก็ถูกจับนั่งตักแล้วก็กอดเอาไว้จากด้านหลัง แม้แรก ๆ จะเขินแต่ความหนาวที่กัดกินจากฝนตกก็ทำให้ฉันหน้าด้านขึ้นแล้วเอนตัวซบอกเฮีย ท่ามกลางสายตาอิจฉาของสองเพื่อนซี้
ส่วนพี่รินก็นั่งตักพี่ปั้นเหมือน ๆ กับฉันเลยรู้สึกไม่ได้เก้อเขินเท่าไร
“หนาวสิ...เดี๋ย
