เสียงหวานนั้นดังขึ้นพร้อมกับชื่อเรียกของคนข้าง ๆ ที่ฉันเพิ่งเขินตัวแทบแตกตอนอยู่ในรถ เพราะรู้ว่าเฮียเริ่มมีใจ
“ปุณณ์…บังเอิญจังเลยนะ”
ฉันหันขวับมองหน้าเฮียสลับกับผู้หญิงที่ทัก
ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น สวยมาก…สวยจนฉันเผลอกัดปากตัวเองเบา ๆ อิจฉาเขาอยู่ลึก ๆ
เธอสูงโปร่งในชุดเดรสเรียบ ๆ แต่กลับหรูหราจนคนธรรมดาอย่างฉันรู้สึกแสบตา
นี่สินะที่เรียกว่าชุดจะสวยหรือไม่สวยอยู่ที่ไม้แขวน
ผิวเธอขาวเนียนราวกับหิมะทรงชุดที่แหวกคอลึกถึงร่องอก เผยให้เห็นลำคอระหงและไหล่ที่โค้งงามอย่างตั้งใจโชว์ รูปหน้าเล็กคม ดวงตากลมโตที่มองมาเหมือนคนอ่านใจเก่ง และริมฝีปากสีแดงจากสีลิปสติกที่เข้ากับสีผิวที่เพียงแค่ยกยิ้มก็ดูเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
สวยแบบที่ต่อให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกตัวเองหมองทันที
เธอไม่ได้สวยแค่ภายนอก แต่ยังมีออร่าบางอย่าง…ออร่าที่บอกว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
ความสงสัยเล็ก ๆ ก่อตัว
