ปัณณ์talk…
ลมหายใจของผมสงบนานแล้ว พอ ๆ กับอีกร่างที่นอนสลบไสลอยู่แนบอกของผม ผมไม่เคยต้องอดทนขนาดนี้มาก่อนเลย ไม่ว่าจะอยากปลดปล่อยแค่ไหนผมก็แค่กระดิกนิ้วก็ได้ ตั้งแต่น้องเข้ามาในชีวิตมันก็เปลี่ยนไป
ตอนแรกผมยอมรับว่าไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเจอทุกวันกลับรู้สึกชินกับการมีอยู่ของน้อง แล้วมันกลายเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากให้สิ่งนี้หายไป
น้องน่ารัก น่ารักมาก ยิ่งได้ใกล้ชิดทำให้รู้เลยว่าน่ารักจนทำให้คนอย่างผมแทบเป็นบ้าได้
ผมไม่เคยโกรธผู้ชายหน้าไหนที่มาจีบผู้หญิงที่ผมกำลังคุยอยู่ ยกเว้นน้องที่ไอ้คิวมันไปปากเสียใส่ วันนั้นผมเพิ่งเข้าใจว่า ‘หวง’ สะกดยังไง
แล้วผมที่โกรธก็ไม่ยอมหยุดแค่แยกกันแน่นอน เพราะว่าคนที่มายุ่งกับของ ๆ ผมล้วนแต่จบไม่ค่อยดีเท่าไร
ยิ่งเป็นของที่ผมหวงเป็นพิเศษ ก็ต้องโดนหนักเป็นพิเศษ
คอนโดอีกที่คือที่ส่วนตัวที่ผมมักไปอยู่เวลารู้สึกอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว เพื่อคิดอะไรบางอย่าง แม้แ
