แสงอาทิตย์อ่อน ๆ สาดทอลงมายังลานวัดกว้างที่เต็มไปด้วยผู้คนหนาตา วันพระใหญ่เช่นนี้ ใคร ๆ ก็ต่างมารวมตัวกันที่วัดกลางหมู่บ้านกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ฉันกับแม่
ฉันถือตะกร้าที่มีดอกไม้และอาหารเดินตามแม่เข้าไปในศาลาวัดด้วยใจที่หนักอึ้ง เรื่องราวที่เกิดขึ้นยังคงหน่วงอยู่ในใจของฉันตลอดเวลา สลัดไม่ออกเลยสักครั้ง แต่เหมือนสวรรค์ยังกลั่นแกล้งกันไม่พอ ถึงได้ส่งคนใจร้ายตามมาราวีฉันไม่เลิก
พี่ทิศ...
เราทั้งคู่เผลอสบตากันในจังหวะที่เขาเดินมากับน้านาวและเข้ามาในศาลาเช่นกัน แต่ทำไมต้องเป็นฉัน... ที่หลบสายตาก่อนอย่างกับเป็นคนผิด ในเมื่อเขาต่างหากที่ควรสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป
“ไปใส่บาตรเด้อ” (ไปใส่บาตรนะ)
“จ้ะแม่”
ฉันรับกล่องข้าวมาจากแม่แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยบาตรเรียงราย อีกฝ่ายที่ไม่พึงจะเจอก็เดินเข้ามาเช่นกัน ไม่รู้เป็นเพราะบังเอิญ หรือเขาจงใจเข้ามาเย้ยหยันกันแน่
“สร้างภาพว่าเข้าวัดทำบ
