เสียงกระดิ่งหน้าร้านอาหารดังขึ้นเมื่อฉันกับพี่ทิศขาก้าวเข้าไปภายในร้านอาหารที่หรูหราแปลกตา ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าในตัวอำเภอจะมีร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นแบบนี้ด้วย แต่ที่นี่เปิดให้บริการจริง ๆ น่ะเหรอ? ทำไมมันถึงเงียบขนาดนี้ล่ะ เงียบเสียจนได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเอง
ฉันตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ในใจ ในขณะที่พี่ทิศเอาแต่เดินหน้าจริงจัง เขาไม่พูดไม่จาตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว ฉันเองก็ไม่กล้าถาม กลัวจะเพิ่มความกดดันให้เขาอีก
เดินเข้ามาด้านในเรื่อย ๆ เราก็มาหยุดอยู่ห้องส่วนตัวที่ถูกปิดไว้อย่างมิดชิด บอดี้การ์ดในชุดดำยืนเรียงรายอยู่รอบ ๆ ห้องอย่างระแวดระวัง ทุกคนมีอาวุธติดตัวอย่างเห็นได้ชัด และตอนนี้ก็กำลังหันมามองที่พวกเราเป็นตาเดียว แต่ไม่ยอมขยับ
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สายตาจับจ้องไปที่ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะอาหาร เขาดูภูมิฐานในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าคมเข้มเหมือนกับพี่ทิศ ต้องเรียกว่าเหมือน
