เนื้อหมูสด ๆ คลุกเคล้าเข้ากับเครื่องปรุงที่เพิ่งเทผสมลงไป ฉันเงยหน้าขึ้นจากชามหมูหมักใหญ่ ๆ ตรงหน้า แล้วหันไปมองผู้ชายตัวสูงที่ยืนหั่นผักอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวเล็กๆ ของแฟลตตำรวจ
“พี่ทิศ หั่นบาง ๆ หน่อยสิจ๊ะ เวลาเอาขึ้นเตามันจะได้สุกพร้อมกัน”
ฉันเอ่ยขึ้นพลางใช้หลังมือปัดปอยผมที่หล่นมาบังตา
“นี่ก็บางแล้วนะ”
เขาชะงักมือที่จับมีด ก่อนจะใช้ปลายมีดอันแหลมคมเกลี่ยดูผักกระหล่ำที่อยู่บนถาด
“บางอีกจ้ะ เดี๋ยวบัวไปหั่นเองดีกว่า”
ฉันรีบถอดถุงมือพลาสติกออก เพื่อจะทำตามในสิ่งที่พูด แต่พี่ทิศก็เอ่ยคัดค้านอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้! เดี๋ยวมีดบาดมือ”
“ฉันทำกับข้าวบ่อยจ้ะ จับมีดบ่อยกว่าพี่ทิศอีก ไม่ต้องห่วงหรอก”
ฉันไม่ฟังที่เขาห้าม รีบเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหลุดเสียงอุทานดังลั่น เพราะพี่ทิศวางมีดลงแล้วคว้าเอวฉันขึ้นไปวางบนเคาน์เตอร์แทน
“พี่ทิศ! ทำอะไรจ๊ะ”
เขาไม่ตอบในทันที เพียงแค่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วยรอย
