“นึกว่าจะต้องนั่งกินมื้อเย็นคนเดียวซะแล้ว...” ลูคัสเอ่ยขึ้นเมื่อหลานชายคนโปรดเดินจูงมือหลานสะใภ้คนสวยตรงเข้ามาหาที่โต๊ะอาหาร
“ก็เห็นเข้ากันดีกับเจ้าลุคคาเป็นปี่เป็นขลุ่ย นึกว่าลืมผมไปแล้ว...” ชายหนุ่มตอบเสียงราบเรียบ ขณะเลื่อนเก้าอี้ให้กับดวงยิหวานั่ง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ
สาวน้อยแก้มแดงก่ำเมื่อเห็นสายตารู้ทันที่ชายชราเจ้าของบ้านมองมา จนต้องเสมองมือของตนเองที่วางช้อนกันบนตักด้วยความเขินอาย
“คุณตาจ้องแบบนั้นเมียผมก็เขินแย่สิครับ...”
“นี่หวงกระทั่งคนแก่อย่างตาเลยหรือเจ้ามาร์ส มันจะมากไปหน่อยมั้ง... ทีเมื่อก่อนทำเป็นตั้งแง่ ทีเนี่ยทำเป็นงูจงอาง...” ลูคัสแขวะหลานชายอย่างอารมณ์ดี
มาร์คัสตีหน้าเคร่งขรึมพยายามพูดกลบเกลื่อนเพราะกลัวดวงยิหวาจะรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง “ก็แค่ทำตามหน้าที่สามีที่ดี... ก็เท่านั้น...”
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าคำพูดนี้จะทำให้สาวที่นั่งข้าง ๆ น้ำตาตกในอกมากมายแค่ไหน... รักเข
