มาร์คัสไม่ตอบและก็ไม่ปล่อยมือจากข้อมือบางของหล่อนด้วย แถมยังใช้อีกมือหนึ่งที่ว่างอยู่ตวัดเอวคอดกิ่วของหล่อนเข้าไปหา ร่างกายแนบแน่นกันเกินกว่าที่หล่อนต้องการ เพราะความแกร่งกระด้างไม่ต่างจากแผ่นหินของแผงอกที่หล่อนเคยเห็นมาแล้วว่ามันงดงามเพียงใดแนบชิดกับความอวบอัดของอกอิ่มตนเอง
“เลิกพูดมากเสียที...”
ชายหนุ่มดันร่างอรชรไปชนกับผนังห้องเพื่อปิดกั้นทางหนี หญิงสาวพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะให้หลุดพ้นจากบ่วงมารของคนตัวโต แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งปลุกเร้าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวเขื่องของเขาที่มันดุนดันหน้าท้องของหล่อนไม่หยุดหย่อนให้ขยายตัวใหญ่ขึ้น
“คุณจะทำอะไร...”
เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาตื่นตระหนก มาร์คัสแสยะยิ้ม ก้มหน้าต่ำลงมา ดวงตาคมกล้าจ้องมองกลีบปากอิ่มสีสดตามธรรมชาตินั้นอย่างหิวกระหาย
“ก็แค่อยากจะเตือนความจำของเธอไว้เท่านั้นเอง...”
“ความจำอะไร” ถามเสียงสั่น เนื้อตัวร้อนรุ่มแปลก ๆ
“ฉันเป็นผัวข
