“ลูกค้าของน้ำว้า เขาต้องการเยี่ยมชมวัดไทยแบบวัดป่าอะไรแบบนั้น คุณแสนพอจะทราบมั้ยคะว่าบนเกาะนี้พอจะมีวัดแบบนั้นมั้ย”
นับแสนพยักหน้าก่อนจะคีบซี่โครงหมูที่แกะกระดูกออกแล้วใส่ถ้วยหมี่หุ้นให้กับเจ้าของหัวใจตรงหน้า
“มีสิ เดี๋ยวผมพาไปคุณต้องทานเยอะๆ เพราะวัดอยู่ไกล”
น้ำว้ายิ้มตอบรับมีแผนการบางอย่างเริ่มต้นในใจของเธอ ดวงตากลมโตมองอาหารตรงหน้าด้วยความคิดถึง นี่เป็นเมนูที่เธอชอบมากที่สุดเหมือนกัน สามปีแล้วสินะที่ไม่ได้กินเลย ปากเล็กๆ เคี้ยวอาหารอย่างมีความสุขจนนับแสนอดยิ้มตามไม่ได้ เขาแกะซี่โครงหมูวางใส่ถ้วยให้เธอจนคนกินต้องยกมือห้าม
“อิ่มแล้วค่ะ”
“ทานน้อยจัง เดี๋ยวตอนเย็นผมพาไปทานอาหารทะเลอร่อยๆ ”
“ได้ค่ะ” รอยยิ้มที่แสนน่ารักของน้ำว้าทำให้นับแสนพยายามข่มความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ให้มากที่สุด เขาจะไม่รุกไล่เธออีกแล้วเขาอยากค่อยเป็นค่อยไปให้เธออุ่นใจและยอมเปิดหัวใจให้เขาเดินเข้าไป
หลังจากออกจ
