จะไม่รักคุณนับแสน

ณ.มุมหนึ่งภายในห้องครัวของบาร์สุดหรูริมชายหาด CHA LA LA BEACH CLUB มีหญิงสาวรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่งเธออยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟของบาร์ ร่างเล็กๆ กำลังเอื้อมมือไปตักอาหารที่ลูกค้าทานเหลือใส่ถุงที่เตรียมมาอย่างตั้งอกตั้งใจ เธอค่อยๆ บรรจงเขี่ยเศษอาหารที่ดูไม่น่ากินออกแล้วเลือกเอาส่วนที่ดีใส่ถุงเล็กๆ จำนวนหลายถุงแยกเอาไว้ “น้ำ...น้ำ...น้ำว้า” “พี่ป๊อบ แป๊บหนึ่งค่ะน้ำว้าห่อใกล้หมดแล้ว วันนี้อาหารเหลือเยอะมาก น้ำว้าเก็บไว้กินได้หลายวันเลยค่ะ” น้ำว้า หรือ ศิศิรา นักศึกษาสาวชั้นปีที่ 4 วัย 22 ปี หญิงสาวที่มีชีวิตครอบครัวค่อนข้างลำบาก เธอจึงได้เลือกมาทำงานพาร์ทไทม์ที่ CHA LA LA BEACH CLUB สถานที่ทำงานแห่งนี้ดีมากๆ สำหรับเธอ ลูกค้าที่มาใช้บริการที่นี่ให้ทิปหนักและอาหารเหลือก็ดีๆ ทั้งนั้น “ไม่ใช่อย่างนั้นน้ำว้า” “คุณทำอะไรน่ะ” ยังไม่ทันที่น้ำว้าจะได้หันกลับมาพูดกับพี่ป๊อบ น้ำเสียงเข้มงวดที่แสดงออกถึงความไม่พอใจก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอเสียก่อน หญิงสาวสะดุ้งตกใจอย่างแรงมือไม้ของเธอพลันอ่อนจนช้อนในมือที่ถืออยู่หลุดร่วงลงพื้น ใบหน้าเรียวรูปไข่ที่ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มค่อยๆ ซีดเผือดลง “ผมถามว่าคุณกำลังทำอะไร!!!!!!!!” ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามายืนใกล้ๆ กับหญิงสาว เสียงที่เต็มไปด้วยความเผด็จการตวาดเสียงดังลั่นห้องครัวเรียกความสนใจจากพนักงานทั้งหมดในบริเวณนั้นได้ทันที “ดิ ดิ ดิฉัน ห่อของ ของ เหลือกลับบ้านค่ะ” มือเล็กๆ ของน้ำว้าเกาะกุมเข้าหากันแน่นเหมือนกำลังหาที่พึ่งให้ตัวเอง จะให้ทำอย่างไรได้ตอนนี้คงไม่มีใครกล้าเสนอหน้าของตัวเองมาช่วยปกป้องเด็กพาร์ทไทม์ตัวเล็กๆอย่างเธอแน่ๆ เพราะถ้าคุณนับแสนระเบิดอารมณ์ขนาดนี้ ทุกคนก็ได้แต่อวยพรให้น้ำว้ามีบุญเก่าเยอะๆ “ผม เคย บอก พวกคุณไปแล้วว่าห้ามเอาอาหารจากคลับไปกินส่วนตัว” เสียงทุ้มต่ำกัดฟันพูดช้าๆ ชัดๆ บ่งบอกอารมณ์ของผู้พูดได้เป็นอย่างดีว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่มีคนกล้าลองดีละเมิดกฎที่เขาตั้งไว้ ร่างสูงใหญ่ผึ่งผายดูน่าเกรงขามยืนอยู่เบื้องหน้าของน้ำว้าเพียงลมหายใจที่พ่นออกมาก็สัมผัสได้ว่าใกล้มากแค่ไหน ใบหน้าสวยหมดจดไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตากับเขาเธอทำได้แค่ทำตาปริบๆ มือไม้สั่นเทาเท่านั้น ดวงตากลมโตที่มีน้ำใสๆ คลอหน่วยเอาแต่ก้มลงมองปลายรองเท้าหนังสีดำมันวาวราคาแพงคู่นั้น เขายืนอยู่ห่างจากเธอแค่เพียงคืบเดียว หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยซ้ำ “ผมไม่อยากให้ลูกค้าเห็นว่าคลับที่แสนหรูหรามีพวกหนูน่าสมเพชซ่อนตัวอยู่ที่นี่” น้ำว้าถึงกับสะอึกเมื่อเธอได้ยินคำพูดร้ายๆ ที่พ่นออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีตรงหน้า มันช่างเหมือนมีดแหลมคมเล่มยาวในครัวที่ทิ่มเข้าไปในใจของเธอ ไม่พอเขายังหมุนควงมีดเพื่อจะแทงทะลุหัวใจของหญิงสาวให้ได้ แม้จะรู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูกมากแค่ไหนแต่หญิงสาวก็ทำได้แค่อดทนเอาไว้ เธอไม่สามารถโต้แย้งเขาได้เลย เพราะคนข้างหลังที่รอคอยเธอกลับบ้านทุกๆ วันพร้อมอาหารสำคัญกว่า “ดิฉันต้องขออภัยคุณนับแสนด้วยนะคะ ดิฉันจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก” หญิงสาวรีบรวบรวมสติสตังที่แตกกระเจิงให้เข้าที่ก่อนจะก้มหัวขอโทษคนตรงหน้าทันที “ผู้จัดการอยู่ไหน!!!!!!!!!!” น้ำเสียงเข้มงวดฟังดูเผด็จการ เขาเรียกหาผู้จัดการโดยไม่แม้แต่จะสนใจศีรษะเล็กๆ ของหญิงสาวที่กำลังก้มโค้งขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองละเมิดกฎของทางร้าน “ค่ะ คุณนับแสน” “คุณดูแลลูกน้องประสาอะไร คำสั่งของผมที่เป็นผู้บริหารไม่สำคัญเท่ากับปากท้องของเด็กเสิร์ฟใช่มั้ย” นับแสนตวัดสายตาคมมองผู้จัดการร้านด้วยความไม่พอใจ เขาตำหนิผู้จัดการร้านอย่างไม่ไว้หน้า “....” “ผมคงต้องพิจารณาการต่อสัญญาของคุณใหม่ ผมต้องการคนที่จัดการทุกอย่างแทนผมได้อย่างสมบูรณ์แบบ วันนี้ถ้าผมไม่กลับเข้ามาออฟฟิศตอนนี้ ผมก็คงไม่รู้อะไรแบบนี้เลย” “ขอโทษจริงๆ ค่ะ คุณนับแสน ดิฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเด็ดขาด” ผู้จัดการสาวรีบก้าวเท้าขึ้นมายืนตรงหน้าร่างสูงใหญ่ ที่กุมชะตาชีวิตการทำงานของเธอเอาไว้ พร้อมกับกล่าวคำขอโทษอย่าลนลาน ใบหน้าของผู้จัดการสาวซีดเผือดเธอหันมาสบตากับน้ำว้าที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว ใครๆ ต่างก็พากันบอกว่าคุณนับแสนนั้นค่อนข้างดุ ถือระเบียบเป็นที่หนึ่ง ไม่ชอบสุงสิงกับพนักงาน มาวันนี้น้ำว้าเจอกับตัวเธอจึงได้เข้าใจ ข่าวลือที่ว่ามาทั้งหมดไม่เกินจริง แม้เธอจะเป็นคนค่อนข้างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง แต่เรื่องการแยกแยะผิดถูก ยังฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอเสมอ หญิงสาวรู้ดีว่าควรจะทำอย่างไรต่อจากนี้ “คุณนับแสนคะ เรื่องนี้น้ำว้าขอรับผิดชอบเองค่ะ คุณผู้จัดการไม่ได้ทำอะไรผิด น้ำว้าเป็นคนแอบฝ่าฝืนกฎของบาร์เอง” สายตาสีนิลคมเข้มพร้อมขย้ำเหยื่อ มองหญิงสาวตรงหน้า ศีรษะของเธอสูงแค่เพียงช่วงหน้าอกของเขาเท่านั้น ร่างเล็กๆ พูดไปพลาง บีบมือตัวเองไปพลางด้วยความประหม่า เขาเห็นแล้วก็ยิ้มเยาะออกมาอย่างนึกดูแคลนกับท่าทางกลัวเหมือนหนูกลัวแมวของเธอ “แล้วคุณจะรับผิดชอบยังไง เล่าให้ผมฟังซิ” นับแสนยังยืนอยู่ที่เดิม ร่างสูงใหญ่ของเขายืนห่างจากเด็กพาร์ทไทม์เจ้าปัญหาเพียงคืบเดียว ชายหนุ่มก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแค่เด็กพาร์ทไทม์ที่ยอมทำงานหนักแทบตายเพื่อเงินชั่วโมงละ 60 บาท จะมีอะไรที่ฉลาดๆ ให้เขาแปลกใจได้บ้าง “น้ำว้าจะลาออกเพื่อรับผิดชอบเองค่ะ” “หึ คุณจะเสียเวลาพูดเพ้อให้ดูใหญ่โตทำไม เพราะโทษของคุณก็คือไล่ออกอยู่แล้ว” นับแสนยื่นหน้าเข้าไปกระซิบเสียงทุ้มต่ำใกล้ๆ ใบหูของหญิงสาวด้วยคำพูดบางอย่าง ลมหายใจร้อนๆ ของเขาที่พ่นออกมาเบาๆ ทำเอาร่างบอบบางของน้ำว้าถึงกับเย็นยะเยือก “....” “อ้อ แล้วถ้าชีวิตของคุณมันลำบากจนต้องห่อเศษอาหารเหลือไปกิน ผมว่าคุณไปเป็นเด็กเอ็นดีกว่านะ เวลาเอ็นเตอร์ เทนแขก คุณก็อาศัยกินกับแกล้มไปด้วยแลกกับการโดนแขกจับบ้างล้วงบ้าง มันไม่เสียหายหรอกเพราะไม่มีใครเอาของคุณไปได้” “....” มือเล็กๆ กำเข้ากันแน่น เธอทั้งรู้สึกหวาดกลัวและรู้สึกโกรธที่ถูกเขาเหยียบย่ำ โดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้ คำพูดแต่ละคำของเขาเสียดแทงใจของเธอจนเจ็บไปหมด “ทำไม ผมพูดจี้ใจดำคุณเหรอ ถึงมองผมด้วยสายตาแบบนั้น” เขากวาดสายตาคมปราดมองเธออีกครั้ง ก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้ม มั่นใจในสิ่งที่เขาพูด พอกันทีน้ำว้าอดทนฟังคำพูดพวกนี้มามากเกินพอแล้วน้ำตาร้อนๆ ของเธอร่วงเผาะลงบนหลังมือตัวเองก่อนที่เธอจะรีบปาดมันออกอย่างรวดเร็วแล้วเบือนหน้าหนี หญิงสาวซ่อนดวงตาเจ็บปวดจากคำดูถูกของเขาเอาไว้ หากคุณนับแสนเห็นว่าคำพูดของเขาทำร้ายเธอได้เขาคงรู้สึกสะใจมากกว่านี้ ร่างสูงใหญ่ของนับแสนละความสนใจจากร่างเล็กๆ เขาหันกลับไปสั่งผู้จัดการร้านให้จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ส่วนเขาก็เดินตรงปรี่เข้าออฟฟิศไปทันที ไม่ได้หันมาใส่ใจกับพนักงานพาร์ทไทม์อย่างน้ำว้าอีก ทำราวกับเธอเป็นแค่ธาตุอากาศ หญิงสาวได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม คำพูดของชายหนุ่มนั้นศักดิ์สิทธิ์เป็นคำประกาศิตที่พนักงานทุกคนต้องทำตามและตอนนี้เธอก็ถูกไล่ออกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของนับแสนเดินผ่านพนักงานเพื่อเข้าไปในออฟฟิศ ทุกคนต่างรีบยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม เวลาเดินผ่านแทบจะไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเลย ชายหนุ่มแทบจะไม่ต้องทำอะไรพนักงานต่างก็กลัวเขาจนไม่กล้าออกนอกกฎเด็กพาร์ทไทม์คนนี้คือคนแรก... เป็นเวลาหลายนาทีกว่ามวลอากาศอึดอัดภายในห้องครัวจะค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคุณนับแสน ทุกคนในบริเวณนี้จึงค่อยๆ หายใจโล่งหน่อย